Ο μάγκας

by Sotos

Πριν με κατηγορήσετε ότι σας άφησα μόνους στη διάρκεια των Προγραμματικών, να σας θυμίσω ότι σας είχα προειδοποιήσει σχετικώς, γράφοντας ότι δεν αναμένω να ακουσθεί κάτι που δεν είναι ήδη γνωστό, λίγο-πολύ σε όλους μας. Ούτε, βέβαια, θα ήταν σωστό από την πλευρά μας να καταπιανόμαστε με άλλα θέματα, ενόσω μια τέτοια συζήτηση γινόταν στη Βουλή. Οπότε επέλεξα να συμμορφωθώ προς το κρείττον σιγάν ή λαλείν μάτην.

Τώρα, περαιωθείσης της συζητήσεως επί των Προγραμματικών δεν βρίσκω λόγο να μεταμεληθώ. Πράγματι δεν βγήκε τίποτε το καινούργιο. Ό,τι ειπώθηκε που δεν είχε ήδη ειπωθεί, ώστε να θεωρείται αναμενόμενο, ήταν κι εκείνο αναμενόμενο.

Υπάρχει, ωστόσο, κάτι που, αν και αναμενόμενο, παρουσιάζει ένα κάπως ξεχωριστό ενδιαφέρον, υπο την έννοια ότι θα άξιζε να επισημανθεί. Δεν αναφέρομαι στο «ουδείς αναμάρτητος», που εκστομίστηκε από τον επικεφαλής της ανισόρροπης αυτής κυβέρνησης. Αυτό το «ουδείς αναμάρτητος» ούτε μεγαλύτερη δύναμη έχει από το «μαζί τα φάγαμε», ώστε να ανοίξει ένα νέο κύκλο συζήτησης με νέο σχετικό περιεχόμενο, ούτε ικανό είναι να το εξωρραϊσει ή να το περισπάσει. Σκέτη πομφόλυγα ήταν, λοιπόν· σε εποχή που οι πομφόλυγες ελέγχονται ως εκτός θέματος.

Αναφέρομαι στο ύφος του επικεφαλής. Το ύφος του μάγκα. Το ιστορικό του ύφους αυτού –διότι υπάρχει ιστορικό και μάλιστα πολιτικό– έχει πια και αυτό λίγη σημασία. Εκείνο που μετράει, πάντως, είναι ότι το ύφος του μάγκα που δεν ωρροδεί προ ουδενός, που δεν μασάει, που όλα τα σφάζει και τα μαχαιρώνει, που δεν σηκώνει μυίγα στο σπαθί του κ.τ.τ., για να καταγραφεί θετικά, αν μπορεί ποτέ να καταγραφεί θετικά ένα τέτοιο ύφος, μια τέτοια νοοτροπία και συμπεριφορά, θα έπρεπε να στρέφεται και προς τη σωστή κατεύθυνση. Στην περίπτωσή μας, η σωστή κατεύθυνση θα ήταν προς το εξωτερικό.

Είναι και η μόνη περίπτωση στην οποία πολλοί θα ήσαν ελικρινά διατεθειμένοι να θεωρήσουν και να αποκαλέσουν τότε το μάγκα, πραγματικό μάγκα, με όλη τη σημασία της λέξεως. Είναι η περίπτωση στην οποία η έννοια μάγκας αποκτά κάποιο νόημα. Διαφορετικά εκλαμβάνεται ως δείγμα, για να μην πω πειστήριο, είτε ενός κακού παρελθόντος, είτε ενός ακόμη χειρότερου παρόντος και, δυστυχώς, συσκευάζει εντός του ως τέτοιο ό,τι άλλο εκστομίζεται από τα ίδια χείλη.