sotosblog

Με άρθρο του Δ. Παπαγιαννίδη στην ηλεκτρονική Ναυτεμπορική αποκαλύπτεται ότι με μια «αποχαιρετιστήρια», όπως την χαρακτηρίζει ο συντάκτης, απόφαση του απερχόμενου υπ. Οικονομικών, Γιώργου Ζανιά,  επιχειρείται να πιασει στην απόχη της η Εφορία «μεγάλα ψάρια» της ναυτιλίας, με το επιχείρημα ότι «το συνιστά η τρόικα».

Αντιγράφοντας πάντα από την εφημερίδα και τον εν λόγω συντάκτη, η ίδια αυτή απόφαση βάζει στο τσουβάλι γενικά τους Έλληνες του Εξωτερικού, από παλιούς μετανάστες μέχρι φοιτητές που παρέμειναν έξω είτε πιο πρόσφατες φουρνιές εκπατριζομένων και οι οποίοι δηλώνουν μόνιμη κατοικία ή συνήθη διαμονή σε χώρα του Εξωτερικού· έτσι, φορολογούνται στην Ελλάδα μόνο για το εισόδημα που αποκτάται εδώ (συνήθως πρόκειται για νοίκια από ακίνητα, είτε παλιά/κληρονομημένα, είτε πιο πρόσφατα αποκτηθέντα ως επένδυση -το τελευταίο φαινόμενο είχε πυκνώσει τα τελευταία χρόνια).

Έρχεται, τώρα, ο φορολογικός νομοθέτης, συμπληρώνει ο ίδιος συντάκτης,  και γυρεύει -πάντως προκειμένου περί χωρών που δεν έχουν με την Ελλάδα Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας- μαζί με τη φορολογική δήλωση στην Ελλάδα, να υποβάλλεται και η δήλωση που υποβάλλεται στην αλλοδαπή, αλλά και βεβαίωση για το «παγκόσμιο εισόδημα του φορολογουμένου» και για το γεγονός της μόνιμης κατοικίας (του ίδιου αλλά και της συζύγου, των παιδιών κ.ο.κ.) «προκειμένου να αποδειχθεί ο ισχυρός δεσμός» με τη χώρα εκείνη. Και το άρθρο επισημαίνει: Άμα δεν υποβληθούν -ή: άμα υποβληθούν εκπρόθεσμα- τα στοιχεία αυτά, «θα θεωρούνται κάτοικοι Ελλάδος και θα φορολογούνται για το παγκόσμιο εισόδημά τους».

Τρελά πράγματα, ανόητα στη σύλληψη, βλακώδη στην εξειδίκευση, με διατύπωση στο γόνατο· ορθά, κατά τη γνώμη μου, ο συντάκτης του άρθρου, χάρη στο οποίο όλα τούτα γνωστοποιούνται, στηλιτεύει την απόφαση στη βάση της γνωστής σε όλους μνημειώδους προχειρότητας, που χαρακτηρίζει σχεδόν το σύνολο των πολιτικών πρωτοβουλιών. Θα την έλεγα όχι απλώς χαρακτηριστική και μνημειώδη, αλλά υποδειγματική, χαρακτηριστικά υποδειγματική και μνημειώδη σε προχειρότητα.

Η απόφαση, πάντως, δικαιώνει τις προειδοποιήσεις που είχα απευθύνει προεκλογικά, αν θυμάστε, από αυτό εδώ το μπλογκ απέναντι στους λογής-λογής λαθρεπιβάτες της ελληνικής κοινωνίας, όταν τους εξηγούσα ότι δεν κινδυνεύουν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως ενόμισαν, με αποτέλεσμα να συσπειρωθούν αυτοί ως χομπίστες-ψηφοφόροι γύρω από τη σημερινή κυβερνώσα φαρσοκωμωδία, μολονότι κινδύνευαν, όπως υποστήριζα, μάλλον από τον κ. Γιούγκερ, οποίος είχε ρητά προειδοποιήσει σχετικώς με τη φράση «έχω δει Έλληνες να κλαίνε, αλλά δεν έχω δει να κλάιει κανένας Έλληνας πλούσιος· κανένας Έλληνας εφοπλιστής».

Οι δικές μου προειδοποιήσεις, είναι νομίζω σαφές, δεν είχαν σκοπό να  υποδείξουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη βάση ότι μια τέτοια ψήφος θα διευκόλυνε ένα ανέμελο λαθραίο ταξίδι. Είχα επιχειρήσει απλώς να διαλύσω την  ψευδαίσθηση των λαθρεπιβατών ότι με τους «φιλοευρωπαϊστές» διασώζονται, ενώ, αντιθέτως, κινδυνεύουν πολύ πιο άτσαλα, με αντίστοιχη ζημιά. Και προσπαθούσα να τους πω με τον τρόπο μου ότι με δαύτους κινδυνεύουμε όλοι από ακόμη πολλά χειρότερα, σε σχέση με εκείνα που θεωρούσαν αυτοί κακά μόνο για τον εαυτό τους, για τον οποίο νοιάζονται αποκλειστικά. Επέλεξαν, ωστόσο, να παρασυρθούν από την προσωπική φοβία τους και να χωθούν ως υποχόνδριοι πρώτοι μέσα στις σωσίβιες λέμβους ενός καραβιού που βυθίζεται και να κρυφτούν κάτω από το καραβόπανο που τις σκεπάζει, ως… σπουδαία προνοητικότητα πριν ηχήσει η σειρήνα.

Τελικώς, όμως, το μόνο στο οποίο μπορούν, όπως αποδεικνύεται, να ελπίζουν για λίγο καιρό ακόμη είναι η μνημειώδης προχειρότητα της Τρόικα 2 (Ν.Δ., Πα.Σο.Κ. και Δημ.Αρ.) που προσπαθεί να επιδειχθεί στην  Τρόικα 1 (Ε.Ε., Ε.Κ.Τ. και Δ.Ν.Τ.) ότι ασπάζεται και εκτελεί τη δική της βούληση πειθήνια και αδιαμαρτύρητα, για να μην πω ως βασιλικότερη του βασιλέως, με την εγνωσμένη μέθοδο της προχειρότητος επί προχειρότητος κ.ο.κ., μέχρις ότου η Τρόικα 1 αγανακτήσει και διακηρύξει, αυτή τη φορά, γεγωνυία τη φωνή: The game is over!

Στην προχειρότητα, λοιπόν, επένδυσαν με την ψήφο τους και όχι σε έναν δήθεν ρεαλισμό ή μια τάχαμου ιδεολογική ασπίδα, που πολύ εσφαλμένα κι επιπόλαια πίστευαν ότι θα τους προφυλάξει. Ούτε τέτοιος ρεαλισμός υφίσταται, ότι, όπως διατείνονται, είναι χρήσιμοι για την ελληνική οικονομία, ούτε τίποτε.

Αλλά μήπως και αυτοί οι λαθρεπιβάτες δεν είναι μόνο ένα τυχαίο δείγμα από το σύνολο του ελληνικού επιχειρείν, που άνθησε -όπου και όποτε άνθησε- ακριβώς δυνάμει και ελέω αυτής της προχειρότητας; Πότε υπήρξε στη χώρα μας σοβαρή ιδεολογική τοποθέτηση υπέρ του επιχειρείν; Και πότε υπήρξε σοβαρό επιχειρείν, εκτός από κάτι δακτυλοδεικτούμενα συλλεκτικά κομμάτια, που μένει να ερευνηθούν από την επιστήμη; Ας μην κοροϊδευόμαστε: μια φαύλη συνωμοσία προχειρότητας υπήρξε, με εσωτερικές διευθετήσεις και αχρείες συναλλαγές ανάμεσα στο Δημόσιο και τους ιδιώτες. Εντός του πλαισίου αυτής της συνωμοσίας οι μεν μικροί έτρεχαν και δεν έφταναν κυνηγημένοι και κυνηγοί μέσα στο συρματόπλεγμα της μικρής φαυλότητας, οι δε μεγαλύτεροι διαπλέκονταν με τη μεγάλη.

Προχειρότητα, λοιπόν, ψήφισαν οι κύριοι αυτοί, στις 17 Ιουνίου· διάλεξαν και πάλι το μπάχαλο. Προχειρότητα και μπάχαλο, όχι ιδεολογία. Υπό αυτήν την έννοια η ψήφος τους ήταν πράγματι συντηρητική. Όχι ως ιδεολογία· η προχειρότητα δεν είναι ιδεολογία.

Ψήφισαν, λοιπόν, απλώς κακομαθημένα, ως καλομαθημένοι στο μπάχαλο! Και θα το πληρώσουμε μεν αυτό όλοι ακόμη πιο ακριβά από όσο το έχουμε πληρώσει ήδη, εκείνοι, όμως, θα το πληρώσουν ίσως διπλά και μάλιστα αιφνιδιασμένοι –ας μη γελιώνται. Διότι η τόση προχειρότητα απειλεί, στις περιπτώσεις ναυαγίων, περισσότερο όσους καταφεύγουν πρώτοι πονηρά στις σωσίβιες λέμβους, πολύ δε περισσότερο όσους κρύβονται εκεί ήδη για να μην τους δει κανείς, οπότε και κανείς μέσα στο μπάχαλο πράγματι δεν θα τους προσέξει για να τους απλώσει χείρα βοηθείας. Και θάναι κρίμα, διότι θα εξακολουθώ για λίγο καιρό ακόμη να πιστεύω ότι όντως τους χρειαζόμαστε. Μέχρι να μείνω από τους τελευταίους που θα το πιστεύουν.

Για δες που το μπάχαλο αποδεικνύεται… αστική επιλογή!..