sotosblog

Η αναμενόμενη αποκάλυψη, που έγινε με αφορμή απόπειρας ληστείας, ότι η Ελληνική Αστυνομία φυλάσσει την οικία πρώην υπουργού, η πολιτική υπόσταση του οποίου καταδικάστηκε δις από το εκλογικό σώμα, δεν εκπλήσσει μεν, αλλά δεν παύει να εκθέτει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, που συγκροτούν την ανισόρροπη κυβέρνηση της χώρας. Περισσότερο όμως εκ των τριών μελών της Τρόικας 2, εκθέτει τη Ν.Δ. και τη Δημ.Αρ.

Το Πα.Σο.Κ. δεν ευαγγελίζεται πια τίποτε, ώστε να κριθεί επιπλέον των ήδη πεπραγμένων του και από τη στάση του απέναντι σε τέτοια ζητήματα. Εδικότερα σε ό,τι αφορά τον συγκεκριμένο πρώην υπουργό, το ιστορικό αυτό κόμμα έχει ήδη κριθεί στη συνείδηση του Ελληνικού λαού ως προς αυτό το θέμα, από τη στιγμή που τον ενέταξε στα ψηφοδέλτια των πρώτων εκλογών και τις λίστες των επαναληπτικών. Το επιχείρημα ότι τον ενέταξε σεβόμενο το δικαίωμα του διατελέσαντος να κριθεί από τους ψηφοφόρους, απλώς επιβαρύνει την όλη απαξίωση, μετά και την ξεκάθαρη ετυμηγορία της πρώτης κάλπης. Μικρή σημασία έχει το γεγονός ότι εκτίθεται επ’ αυτού προσωπικά ο νυν αρχηγός του, δεδομένου ότι, όταν είχε παραλάβει το υπουργείο Οικονομικών, είχε συνειδητά χαρακτηρίσει τα μέτρα του προκατόχου του ως άδικα, κριτική που είναι και η βαρύτερη διαθέσιμη ανά την Οικουμένη από πολιτικό για έργο πολιτικού.

Η Δημ.Αρ. στο θέμα αυτής της φρούρησης εκτίθεται κατά το ότι, όσο δεν θα θέτει το θέμα, θα επιβεβαιώνει ότι έχει απωλέσει κάθε πειστικότητα ως προς τη συμμετοχή της στην κυβέρηση με την ιδιότητα του παράγοντα ηθικού ελέγχου. Και οι δύο, ωστόσο, και το Πα.Σο.Κ. και η Δημ.Αρ., μπορούν να κρύβονται, έστω πίσω από το δάκτυλό τους, δυνάμει της επιλογής τους να μην έχουν άμεσο έλεγχο επί της ύλης του αρμόδιου για τέτοια θέματα υπουργείου Δημόσιας Τάξης -οι… άλλοι λόγοι που είχαν για να το αποφύγουν δεν τους γλίτωσαν από μια πρώτη γεύση του τι σημαίνει μπούμεραγκ.

Η Ν.Δ., όμως, ασκεί η ίδια τις αρμοδιότητες του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, δια του Ν. Δένδια και δεν έχει καμιά δικαιολογία. Ιδιαιτέρως, έχοντας συναινέσει, κατά την πρόσφατη θητεία της ως συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση, στην απίστευτη πλην εφαρμοσθείσα εν τέλει πολιτική τιμολόγησης των υπηρεσιών της ΕΛ.ΑΣ. Θα μπορούσε, λοιπόν, να αξιώσει από τον πρώην υπουργό να καταβάλλει το προβλεπόμενο αντίτιμο -θα είχε ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε εάν κάτι τέτοιο συμβαίνει ή αν θα συμβεί ως προσχηματική διευθέτηση…

Μετά την πρώτη «ασυνήθιστη» συνέντευξη του πρώην συνδικαλιστή της Ελληνικής Αστυνομίας και νυν βουλευτή Δράμας της Ν.Δ. Δ. Κυριαζίδη, αναμένω με ενδιαφέρον αν θα καταστήσει αυτός δημόσια την ιδική του θέση επί του φαινομένου. Θυμίζω ότι οι συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ. είχαν επικροτήσει την πολιτική τιμολόγησης των αστυνομικών υπηρεσιών και διαμαρτύρονταν ανέκαθεν για την κακή αξιοποίηση των αστυνομικών σε θέσεις φρούρησης πολιτικών προσώπων.

Αναμένω, επίσης, από την εφημερίδα Καθημερινή να πάρει ξεκάθαρη θέση για το θέμα, σε ένδειξη συνέπειας προς το γεγονός ότι είχε αναγάγει σε λάβαρο την ανάγκη ενός εξορθολογισμού της Ελληνικής Αστυνομίας στη βάση της απαλλαγής των αστυνομικών από τέτοια καθήκοντα. Ομοίως, αναμένω τη θέση της στο πλαίσιο της συνέπειας προς την παραδοσιακή από μέρους της υποστήριξη κάθε πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων.

Σε ό,τι μας αφορά εδώ, κρατώ από την όλη υπόθεση μόνο την επίγνωση του πρώην Τσάρου ότι κινδυνεύει. Ως αυτήκοος μάρτυς είχα ακούσει πριν από τρία χρόνια να εκστομίζεται από τα χείλη του ότι δεν νομίζει κάτι τέτοιο (sic), σε απάντηση σχετικών προειδοποιήσεων, τεθειμένων υπόψη του με στόχο να τον αποτρέψουν από τις πράξεις, που τον οδήγησαν στο να κινδυνεύει. Κατόπιν εορτής φαίνεται ότι έρχεται στα συγκαλά του. Προοδεύουμε, σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον. Σε άλλους Τσάρους στο παρελθόν δεν αναγνωρίσθηκαν τέτοια πράγματα…

Δικαιούμαι, πάντως, να υποθέσω ότι το ίδιο θα συμβαίνει και με άλλους πρώην. Το λέω επειδή πιστεύω ότι, αφού θα έρθει που θα έρθει η ώρα να καταργήσουμε κάθε τέτοια φρούρηση, θα είχε στο μεταξύ αξία να συζητήσουμε ποιος από όλους αυτούς τους πρώην χρειαζεται τη φρούρηση περισσότερο από άλλους, πέρα από λαϊκιστικές κορώνες του τύπου «όχι αυτοί, αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι»· θα είχε, θεωρώ, αξία στο πλαίσιο, ας πούμε, της μεταβατικής περιόδου περικοπών που ούτως ή άλλως διανύουμε· στο πλαίσιο μιας, ας πούμε, γενικότερης συμβιβαστικής στάσης υπέρ μιας σταδιακής αφαίρεσης τέτοιων προνομίων, πάντοτε στην πορεία προς την οριστική τους κατάργηση. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με ένα είδος υποκατάστατου δίκης, πριν από την κύρια διαδικασία. Κάτι σαν προδικασία που θα γλίτωνε δουλειά από την κατηγορούσα αρχή: όσο περισσότερη η ανάγκη για φρόυρηση, τόσο πιθανότερη η ενοχή.