sotosblog

Δεν αντέχω άλλο το διασυρμό και τον εξευτελισμό που γίνεται σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν σηκώνω επ’ αυτού κουβέντα, διότι γνωρίζω καλά, πολύ καλά τις διάφορες ενστάσεις που θα μπορούσαν να προβληθούν και έχουν προβληθεί από διαφόρους, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν να προσθέσουν τίποτε, μα απολύτως τίποτε σε ό,τι έχω πει εγώ ο ίδιος κατά καιρούς εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων πάνω στα νεύρα μου!

Δεν είμαι δημόσιος υπαλληλος· έχω όμως υπάρξει δημόσιος υπάλληλος, υπό την έννοια ότι υπηρέτησα τη στρατιωτική θητεία μου ως έφεδρος αξιωματικός· και ο έφεδρος αξιωματικός, αν δεν το γνωρίζετε, λειτουργεί από όλες τις απόψεις ως δημόσιος υπάλληλος. Η περίοδος αυτή της ζωής μου μου παρέσχε δύο πολύτιμες γνώσεις σχετικά με τους δημοσίους υπαλλήλους: Πρώτον, ο δημόσιος υπάλληλος δεν επιτρέπεται και δεν κάνει ποτέ κάτι άλλο από εκείνο που του έχει πει ο προϊστάμενος δημόσιος υπάλληλος και άρα κατ’ επαγωγήν η πολιτική ηγεσία· δεύτερον, ο δημόσιος υπάλληλος ο οποίος έχει ως εκ της θέσεώς του αρμοδιότητα να εξυπηρετεί πολίτες, μπορεί να τους εξυπηρετήσει με τρόπο που να μην αγανακτήσει ο πολίτης, μόνο εάν παραβεί λίγο ή πολύ εκείνο που του έχει πει ο προϊστάμενος και άρα κατ’ επαγωγήν η πολιτική ηγεσία. Η σπάνια περίπωση πολίτη που έχει φύγει ικανοποιημένος από δημόσια υπηρεσία αφορά ή σε πολίτη, που κρύβει την ταλαιπωρία του για να διαφημίσει το έργο της κυβέρνησης που ψήφισε, ή σε δημόσιο υπάλληλο ο οποίος με κίνδυνο της υπηρεσιακής του εικόνας διακινδύνευσε την απαραίτητη πρωτοβουλία, έτοιμος να μετανιώσει γι αυτό αμέσως μετά, ώστε να μην το επαναλάβει.

Διευκρίνιση πρώτη: Το ζήτημα της διαφθοράς δεν θα το αγγίξω εδώ καθόλου, διότι περιπλέκει το παραπάνω αναλυτικό μοντέλο και δεν διαφωτίζει το ζήτημα. Οσάκις αναμειγνύεται στην κριτική κατά των δημοσίων υπαλλήλων, αναμειγνύεται μόνον για να συσκοτισθούν τα παραπάνω (με το ίδιο σκεπτικό που λογαριάζονταν πάνω από ένα εκατομμύριο πριν απογραφούν και εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως τόσοι και μετά από αυτήν από τον κάθε αχρείο). Ως προς τη διαφθορά, θα επισημάνω όμως τούτο: ότι αυτή νοείται μόνον όπου το πλαίσιο λειτουργίας την ανέχεται, την επιτρέπει ή και την ενθαρρύνει. Θα δεσμευθώ, επίσης, ότι θα επανέλθω στο ζήτημα, για να μη θεωρηθεί ότι υπεκφεύγω.

Διευκρίνιση δεύτερη: Η απροθυμία υιοθέτησης εκσυγχρονιστικών εργαλείων την οποία καταμαρτυρούν από καιρού εις καιρόν στους δημοσίους υπαλλήλους, θα έπρεπε να καταλογίζεται 1. στους πολύ λιγότερους προϊσταμένους τους που απλώς έχουν ήδη μάθει αλλιώς κι εφησυχάζουν στο παλαιό, 2. στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση που μετατρέπει κάθε τι σε διαπραγματευτικό μοχλό ή φαύλη συναλλαγή και, τέλος, 3. στην άθλια πολιτική ηγεσία που εκλαμβάνει κάθε εκσυγχρονιστική ανάγκη και δυνατότητα ως χρυσή ευκαιρία για μετεκλογική εξυπηρέτηση του κρατικοδίαιτου επιχειρείν που πουλάει εκσυγχρονισμό, χωρίς όμως καμιά μέριμνα για τα υπόλοιπα –σωστό και ακέραιο σύστημα, κατάλληλη κατάρτιση, αποτελεσματική τεχνική υποστήριξη κ.τ.λ. κ.τ.λ. Περίπου κατ’ αναλογία προς τους δρόμους, τους γεμάτους φονικές κακοτεχνίες.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά θεωρώ ότι το αναλυτικό μοντέλο μας είναι μέχρις εδώ πλήρες· για όσα μου διέφυγαν, είμαι πρόθυμος να ακούσω τα σχολιανά μου και θα χαρώ να δω, ει δυνατόν, τα σχόλιά σας.

Τούτων λεχθέντων, ακούω με οργή ότι πρέπει να μειωθεί το τεράστιο, αντιπαραγωγικό και σπάταλο κράτος. Με οίκτο για όσους τα λένε αυτά, ακούω ότι η τάδε και η δείνα χώρες με τάδε και δείνα πληθυσμούς έχουν μόνο τόσους, ενώ η Ελλάδα υπερτόσους· και ναι μεν η άλλη τάδε έχει υπερτόσους, αλλά αυτή έχει εκείνο και το άλλο…

Φαντάζομαι ότι δεν εννοούν πως επειδή, λ.χ., η Ελλάδα έχει μικρότερο πληθυσμό από τη Γερμανία, θα έπρεπε και η Εθνική Ελλάδος να έχει δύο και όχι έντεκα παίκτες! Για να μην το χοντρύνω μια και άκουσα να συγκρίνεται ο αριθμός των μονίμων στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις με εκείνον της Γερμανίας…

Να δεχθώ ότι η Ελλάδα έχει πολλούς διοικητικούς μέσα στην κρατική μηχανή. Να ρωτήσω δε με την ευκαιρία ποιός έκρινε ότι ήσαν αναγκαίοι, ώστε να τους προσλάβει; Δεν έχει όμως δικαστές, γι αυτό αργούν οι δίκες· δεν έχει γιατρούς, γι αυτό γίνεται χαμός στα νοσοκομεία· δεν έχει πυροσβέστες, γι αυτό καίγονται τα δάση· δεν έχει νηπιαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές γι αυτό γίνεται το έλα να δεις την περίοδο των εγγραφών στα σχολεία· ανάμεσα δε στους καθηγητές που έχει, διαθέτει και μαϊμούδες που θέλουν να είναι και υπουργοί· δεν έχει, δεν έχει, δεν έχει… Να ρωτήσω, λοιπόν, εδώ ποιός έκρινε ότι ήσαν όλοι αυτοί λιγότερο αναγκαίοι, ώστε να μην τους προσλάβει και να προσλάβει διοικητικούς στη θέση τους;

Και να προσθέσω ότι η κρατική μηχανή έχει τόσους αστυνομικούς όσους δεν είχε ποτέ σε όλη την ιστορία της, ώστε να καταστέλλει τη διαμαρτυρία των πολιτών για τα εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος τους. Που σημαίνει ότι εκείνος που κρίνει και προσλαμβάνει διαθέτει συνειδητό κριτήριο για το ποιοί χρειάζονται και ποιοι όχι. Η Τρόικα, από την άλλη, έρχεται και καταγγέλλει ότι έγιναν προσλήψεις το τελευταίο διάστημα, παρά τα συμπεφωνηθέντα. Οι τότε υπουργοί διαψεύδουν, βέβαια!.. Ούτε λόγος για το παστοκύδωνο: τι είδους προσλήψεις;;;

Η Τρόικα 1 έχει ζητήσει από την Τρόικα 2 (Ν.Δ., Πα.Σο.Κ., Δημ.Αρ.) 150.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και κάτι το μάτι, κάτι το φρύδι, κάτι το Αλτσχάιμερ κάτι η οριστική εγκατάλειψη κάθε έννοιας επαναδιαπραγμάτευσης, που πήγε ως προεκλογική εξαγγελία περίπατο, κατά τη συνηθισμένη πρακτική των παλαιών κομμάτων, κάτι με τα υπόλοιπα ο νέος υπουργός Οικονομικών (όποιος αποφασισθεί) και οι συνάδελφοί του θα εκτελέσουν την απόφαση του Άξονα θέλει δεν θέλει ο Κουβέλης (λέμε τώρα ότι δεν θέλει και… κράτα με Μαρία!), διότι το λένε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Αυτοί οι 150.000 έχουν ήδη πάρει τη θέση τους για το γκρεμό, στον εθνικό χορό του Ζαλόγγου, αφενός εις επίρρωσιν της προδεδικασμένης εξέλιξης των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας (αφού μια των ημερών θα κληθούν να ψηφίσουν) και αφετέρου προς τέρψιν των λογής-λογής φλύαρων, εθελόδουλων κι επηρμένων μανοτζήμερων –απροσχημάτιστων ή μη. Δεν τα γράφω όμως γι αυτό. Τα γράφω κυρίως για να ρωτήσω: Τι ειδικότητας θα είναι αυτοί οι 150.000;

Το ερώτημα έχει τεράστια σημασία, από τη στιγμή που ο ισχύων εκλογικός-καλπονοθευτικός νόμος επέτρεψε στις δύο Τρόικες (Τρόικα 1 & Τρόικα 2) να πουν στον Ελληνικό λαό ότι μπορούμε κουτσά-στραβά να ζήσουμε ως έχει για λίγο ακόμη. Είναι, δηλαδή, τεράστιας σημασίας το να γνωρίζουμε τι άλλο θα στερηθούμε εκτός από το εισόδημά μας. Κυρίως, έχει σημασία να γνωρίζουμε, για να μην τρελαθούμε πριν πεθάνουμε, πού κουτσά και πού στραβά θα πάρουμε (οψέποτε) το δρόμο προς την ανάκαμψη, τρομάρα μας!..

Το μόνο που μου αφήνει κάποια ελπίδα είναι ότι η Τρόικα 1 θέλει, για δικούς της λόγους να επιταχυνθεί η διαδικασία της απονομής Δικαιοσύνης –πράγμα που σημαίνει προσλήψεις Δικαστών. Με αποθαρρύνει, ωστόσο, η επίγνωση ότι κάτι τέτοιο η Τρόικα 2 δεν το θέλει,όπως καταλαβαίνετε… Με τίποτα!

Κι έτσι το κρατικό τέρας, ο Λεβιάθαν, θα φορέσει ένα πολύ, πολύ στενό εμπριμέ (τρικολόρ) κορσέ, μέχρι να σκάσει!