sotosblog

Τη γενική εκτίμηση μου για το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να τη βρει κανείς διάσπαρτη εδώ κι εκεί στις διάφορες αναρτήσεις, που ακολούθησαν την κάλπη, αλλά ακόμη και σε αυτές που προηγήθηκαν –οι προβλέψεις και οι προεκλογικές ανησυχίες δεν είναι άσχετες από τις εκ των υστέρων εκτιμήσεις, εκτος αν πρόκειται για καιροσκοπισμό.

Για να μην ανατρέχετε, όμως, επαναλαμβάνω περιληπτικά ότι η το εκλογικό αποτέλεσμα αποτύπωσε ένα ξόρκι: το ξόρκι όσων θεωρούν ότι δεν έχουν πληγεί αποφασιστικά από την κρίση και επέλεξαν τα παλαιά κόμματα εξουσίας, ελπίζοντας έτσι να γλιτώσουν οι ίδιοι τα χειρότερα, ελπίζοντας, δηλαδή, ότι θα τελειώσει η μουσική υπόκρουση και θα σταματήσει ο εθνικός χορός του Ζαλόγγου μέχρι τη δική τους σειρά –και.. όσοι έπεσαν, έπεσαν· εμείς νάμαστε καλά, διότι, άμα είμαστε εμείς καλά θα δοούμε τι θα γίνει με τους υπόλοιπους…

Στα ίδια κείμενα έχω διατυπώσει την άποψη ότι, πέραν της ηθικής σκοπιάς, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, διότι στις σύγχρονες οικονομίες η ανάκαμψη, δηλαδή η ανάπτυξη που θα αντιστρέψει την ύφεση, δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν σε αυτήν δεν συμμετέχουν όλοι. Και είχα συνδέσει, αν θυμάστε, ως προϋπόθεση της συμμετοχής όλων το ζήτημα της Δικαιοσύνης, χαρακτηρίζοντας κάθε προσπάθεια έξω από την αποκατάσταση του αισθήματος Δικαίου ως στοιχειωμένη –και εις ό,τι αφορά το αίσθημα δικαίου προσπερνώ τη συνηθισμένη, καθημερινή ηθική σκοπιά· στέκομαι στο σύγχρονο κεκτημένο, σύμφωνα προς το οποίο Δημοκρατία ίσον Δικαιοσύνη και Δημοκρατία ίσον Οικονομία, άρα Οικονομία ίσον Δικαιοσύνη.

Ανάμεσα σε εκείνους που ξόρκισαν με την ψήφο τους την κρίση, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν την έχουν νιώσει καθόλου. Μάλιστα, η ανάρτησή μου με τίτλο «Πάρε-δώσε υπό Ελληνική Σημαία» φωτογράφιζε μια τέτοια κοινωνική ομάδα και διήγειρε με το που τη δημοσίευσα άμεσα ανακλαστικά και αντιδράσεις από εκπροσώπους της.

Είχα τότε προειδοποιήσει τους εφοπλιστές ότι δεν κινδυνεύουν, όπως νομίζουν, από τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά από τον Ζαν Κλοντ Γιούγκερ, επικαλούμενος αποκαλυπτικές δηλώσεις του τελευταίου, αλλά ποιος ακούει… Σήμερα, οι Γερμανοί ξανάρχονται, που λέμε. Επανέρχονται, θέλω να πω, σε αυτό το θέμα, δια του περιοδικού Der Spiegel, που θέτει το ερώτημα: Θα φορολογηθούν επιτέλους οι πλούσιοι Έλληνες;

Προς Θεού, δεν το γράφω, επειδή τάχα μου δικαιώνομαι. Δεν με αφορά αυτού του είδους η φιλαρέσκεια, διότι δεν οδηγεί πουθενά. Το γράφω για να υπενθυμίσω ότι, όπως είχα πει ότι η ιδιότητα Έλληνας συνεπάγεται υποχρεώσεις, άλλο τόσο συνεπάγεται υποχρεώσεις και η ιδιότητα του Ευρωπαίου. Κι έτσι αν μια άθικτη ομάδα θεωρεί ότι μπορεί, όπως απείλησε, να σηκωθεί και να φύγει, αυτή η απόδραση δεν μπορεί πια να είναι απλώς εκτός Ελλάδας· θα πρέπει να είναι εκτός Ευρώπης. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυρίως ότι το επιχειρηματικό ήθος στην Ευρώπη δεν είναι καθόλου θετικό προς το αεριτζήδικο και κρατικοδίαιτο, που ευδοκιμεί στη χώρα μας.

Καθώς, όμως, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτή η ομάδα των άθικτων δεν θα είναι για πολύ σε θέση να κρύβεται πίσω από την τρέχουσα ανισόρροπη κυβέρνηση, μαθαίνω ότι οι εκτός ευρώ Βρετανοί δηλώνουν έτοιμοι να υποδεχθούν τους Ευρωπαίους επιχειρηματίες που θα συναντήσουν εμπόδια στην Γηραιά Ήπειρο· ταυτοχρόνως ζητούν από τους Γερμανούς να αναλάβουν περισσότερα βάρη για λογαριασμό όλων των υπολοίπων. Όπως βλέπετε, το παιγνίδι χοντραίνει.

Και, όπως όλα δείχνουν, έχει τη δυναμική να χοντρύνει ακόμη περισσότερο, αφού, όπως μαθαίνετε κι εσείς, ανάβουν στη γειτονιά μας κάτι φωτιές, με πύρινες γλώσσες αρκετά μακριές. Τόσο μακριές που οι Ευρωπαίοι πολίτες, οι τόσο κυνικοί και απαθείς μέσα στη νοοτροπία της τάξης και το τεχνητό αίσθημα αφάλειας του ευρώ, θα πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν και μια ιδέα, αντί να δίνουν αβασάνιστες απαντήσεις σε κακοστημένες σφυγμομετρήσεις, με το ερώτημα εάν επιθυμούν ή όχι να φύγουν οι Έλληνες από το κοινό νόμισμα.