Μερκοζί και Ολανδρέου

by Sotos

Η αρπαγή της Ευρώπης

Η συστηματική πολεμική κατά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με στόχευση να αναδειχθούν μειονεκτήματα του τύπου προγραμματική ασάφεια, ασυνέπεια δηλώσεων μεταξύ των στελεχών του, κυβερνητική απειρία κι επικίνδυνος νεανικός παρορμητισμός, μέθη και αλαζονεία που αφενός τροφοδότησε το εκλογικό αποτέλεσμα και αφετέρου αναθερμαίνουν τα δημοσκοπικά ευρήματα κ.τ.λ. κ.τ.λ., συνοψίζεται σε μια τακτική φθοράς του αντιπάλου («war of attrition»), η οποία εντάσσεται αποκλειστικά σε μια στρατηγική πόλωσης. Τα επιζητούμενα οφέλη από τα αυτόματα κέρδη είναι προφανή: μετριασμός των εντυπώσεων από τον καταποντισμό των πάλαι ποτέ κραταιών πολιτικών δυνάμεων, Πα.Σο.Κ. και Ν.Δ., ως άπελπις προσπάθεια των νέων ηγεσιών τους να παραμείνουν σε ένα κομματικό θώκο που τρίζει εκκωφαντικά ήδη από τις πρώτες εσπερινές ώρες της 6ης Μαΐου.

Δεν είμαι βέβαιος αν αξίζει να δαπανηθεί χώρος εδώ για να προστεθεί ότι παρεμφερής καμπάνα χτυπάει και για το μικρότερο κόμμα του Περισσού. Μετά βεβαιότητος, πάντως, αξίζει να επισημανθεί ότι η εν λόγω στρατηγική πόλωσης βλάπτει τη χώρα· και κατά το ότι απειλεί να αναβιώσει διχαστικά ζητήματα που έχουν οριστικά διευθετηθεί ως συστατικό στοιχείο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, εξ ου και ως αποτέλεσμα οι κατά τόπους εκρήξεις φανατισμού, αλλά και κατά το ότι, μέσα στην αναμπουμπούλα, εισάγονται άκρως καταστρεπτικά διλήμματα που δεν δικαιολογούνται από πουθενά, παρά μόνο από εξίσου καταστρεπτικές αναγωγές και διασταλτικές ερμηνείες. Η παροιμιώδης εγκληματική αμεριμνησία αυτών των πολιτικών ηγεσιών για τη χώρα, αποκαλύπτεται για μια ακόμη φορά από την πάγια τακτική τους να την προσάπτουν στον αντίπαλο, αντί γνησίως να την αποσβένουν· αντιθέτως δε την αιματοδοτούν κιόλας.

Σε γενικές γραμμές, εκλογικά μιλώντας, η εν λόγω τακτική παραβλέπει ότι στην πόλωση ωφελούνται αμφότεροι οι πόλοι. Κι ενώ ο ένας, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, φαίνεται να έχει μετατρέψει με σχετική επιτυχία τις δικές του συνιστώσες σε ενιαία συνισταμένη, ο άλλος πόλος θα αντιμετωπίζει, καθώς θα πλησιάζουμε προς την κάλπη, όλο και οξύτερο το πρόβλημα της αυτοτέλειας των δικών του συνιστωσών που τεχνητά τον αποτελούν, δηλαδή Πα.Σο.Κ., Ν.Δ. και λοιπών. Η επιχείρηση υπερφαλάγγισης μέσω της ανάδειξης των συνιστωσών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως προβληματικών, μυρίζει πολύ ναφθαλίνη. Άλλωστε όλα τούτα προσκρούουν στο ότι ο ψηφοφόρος τούτη τη φορά δεν επιλέγει ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως συντεταγμένη προγραμματική επιλογή με τα παραδοσιακά γνωρίσματα μιας τέτοιας εκλογικής συμπεριφοράς και μάλλον αδιαφορεί για τέτοιου είδους καταγγελίες.

Από όλα, ωστόσο, όσα καταμαρτυρούνται στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ένα αξίζει ιδιαίτερης προσοχής: η περίπτωση «Ολανδρέου». Και φυσικά όχι για όσα έχουν ήδη λεχθεί σχετικώς, δηλαδή περί προσβολής ενός οικοδεσπότη στο ίδιο του το σπίτι, ή περί κατεδάφισης επίζηλων συμμαχιών την ώρα που αυτές οικοδομούνται κ.τ.τ., διότι αυτά στερούνται σοβαρότητος. Αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, διότι φωτίζει μια διεθνή πραγματικότητα κατά τρόπο που καθίσταται πιο εύληπτο το πάθημα της χώρας μας τα τελευταία δυόμιση χρόνια –κεντρικό διακύβευμα της όλης αναμέτρησης.

Έχω γράψει πρόσφατα, και μάλιστα με αφορμή την κατάκτηση του Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό, ότι «δεν διαλέγεις γλώσσα, δεν διαλέγεις πατρίδα. Ένας πρόσφατα, αν θυμάστε, μας είπε ότι μας διαλέξε για πατρίδα κι είδατε τι πάθαμε!..» Είναι, νομίζω, σαφές ότι αναφερόμουν στον Γιώργο Παπανδρέου.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι το μέγεθος του παθήματος μας και η εξ αυτού παθιασμένη καταδίκη του Γιώργου Παπανδρέου μας τύφλωσαν και κατάφεραν να παραγνωρισθεί η ιδιότητά του του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς με όλη τη σημασία της. Το κατανοώ, είναι δικαιολογημένο, αλλά να μην μας συσκοτίζει. Να μην μας συσκοτίζει, διότι με την πάροδο του χρόνου γινόταν πιο φανερό, και σήμερα πια είναι ξεκάθαρο, ότι η χώρα υπό αυτή την ιδιότητά του κυβερνήθηκε ως υποκατάστημα, μοχλός στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σκοπουμένου για την Ευρώπη, με επιδίωξη την ολοκλήρωση ενός εγχειρήματος που θα καταστούσε ως μέρος της όλης σύλληψης εν τέλει υποδεέστερη στα μάτια μας την κατά το αρχικό σχέδιο αναγκαία αυτή επονείδιστη διακυβέρνηση, ενόψει του οφέλους για μιαν υπό σοσιαλιστική διακυβέρνηση Ελλάδα, από μιαν επιτευχθείσα σοσιαλιστική μεταστροφή της Ηπείρου. Όλα αυτά, ραδιουργίες και μηχανεύματα, τα τίναξε στον αέρα μια όχι και τόσο άμωμος και άσπιλος καμαριέρα του ξενοδοχείου Σοφιτέλ της Νέας Υόρκης. Ο Σοσιαλιστής κ. Στρος Καν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το στόχο της Γαλλικής Προεδρίας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, στη συνέχεια εν μέρει και τους φίλους του… Απερίσπαστη η κα. Μέρκελ κατόπιν πήρε από εμάς το αίμα της πίσω, μαζί με όλες τις ομογάλακτες κυβερνήσεις της Γηραιάς.

Το σχέδιο, πάντως, ήχθη σε πέρας, όχι με τον κ. Στρος Καν, αλλά με τον κ. Ολάντ. Ξεδοντιασμένος μεν ο ασυγχώρητος Γιώργος Παπανδρέου θα αποχωρήσει εντός ολίγων εβδομάδων από την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ως επιτυχημένος όμως στα μάτια των συντρόφων του. Ίσως δε να επιδιώξει κι ένα τιμητικό αξίωμα, έμβλημα ολέθρου, ως ανταμοιβή πέραν των καταστατικών προβλέψεων. Ο κ. Βενιζέλος ως ασθμαίνων παρίας προσπαθεί τώρα να συνάψει τις προβλεπόμενες και ποθητές βαθύτερες σχέσεις, γι αυτό και μιλάει μαζί τους soto voce, υποτονθορίζοντας που λέμε και στα Ελληνικά.

Ο κ. Σαμαράς μάλλον τάχει χαμένα. Η στάση του απέναντι στην υπόθεση «Ολανδρέου» θυμίζει ροβεσπιεριανής λαιμητόμου κομμένη κεφαλή, που προσπαθεί να μιλήσει αποτομημένη από το σώμα και φλυαρεί χωρίς να ακούγεται. Τα βάζει με τον αντίπαλό του, που τάβαλε με τον αντίπαλό του, με τον οποίο τάχουν βάλει οι… περίπου δικοί του, από τους οποίους ζητάει να τον στηρίξουν, απούσης της… «δικιάς σου», για να τα βάλει με ποιόν;

Ο κ. Τσίπρας εν τω μεταξύ δίδει, ως οφείλει, το στίγμα της δικής του Ευρωπαϊκής συγγένειας, που δεν είναι ούτε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ούτε οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές. Σε μια εποχή δε που το μέλλον θα διαγράφεται όχι δα και τόσο δυσοίωνο για τους πρώτου βαθμού πολιτικούς συγγενείς του, καθώς οι δύο μεγάλοι θα φθείρονται αλληλοσπαρασσόμενοι όλο και περισσότερο δυνάμει της ακαμψίας των Γερμανών.

Κι επίσης που ξέρεις; Οι Αμερικανοί που είναι από καιρό στο παιγνίδι, θα αναζητήσουν κι εκείνοι τις δικές τους γέφυρες, οπωσδήποτε δε εφόσον δουν ότι η κονίστρα αποκτά ενδιαφέρον. Αν δεν το έχουν πράξει ήδη· κάτι που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, διότι αν το εγνώριζα δεν θα ήμουν στον ειδυλλιακό Πειραιά, αλλά στην έπαυλή μου στην πλανεύτρα Σάντα Μπάρμπαρα της εξωτικής Καλιφόρνιας, κάτι που δεν θα γνωρίζατε εσείς με τη σειρά σας, αφού και πάλι θα έγραφα στο μπλογκ μου από εκεί, κάπου μεταξύ καταδύσεων σε μια πισίνα με μεταλλαγμένα νούφαρα, πριν από ένα ποτήρι με μακρύ καλαμάκι και διακοσμητικη ομπρελίτσα που περιμένει ιδρωμένο από τον πάγο, γεμάτο ρούμι και κόκα-κόλα, ως υποκατάστατο υποδέλοιπο τιμής στην Ελεύθερη Κούβα και όχι μόνον…

Υ.Γ. Δεν έχω ξεχάσει ότι έχω υποσχεθεί κάτι για τον Τζόζεφ Στίγκλιτζ.