sotosblog

Στη μνήμη του Γιώργου

«Το να κάνει κανείς κηρύγματα για τη δημοσιονομική πειθαρχία είναι εκτός θέματος. Το να παίρνει κανείς στα σοβαρά τα κηρύγματα – υιοθετώντας πολύ αυστηρά πλαίσια για τον προϋπολογισμό – είναι αντιπαραγωγικό. Ανεξαρτήτως του αν τα προβλήματα της Ευρώπης είναι προσωρινά ή θεμελιώδη, η λιτότητα θα κάνει χειρότερα τα πράγματα. Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας λιτότητας στην Ευρώπη θα είναι μακράς διαρκείας και πιθανώς άγριες. Αν επιβιώσει το ευρώ, το κόστος για τη σωτηρία του θα είναι υψηλή ανεργία και αβάσταχτα βάσανα, ιδίως στις χώρες της κρίσης. Και η ίδια η κρίση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εξαπλωθεί». 

Αυτές οι δηλώσεις ανήκουν στον Οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, κάτοχο του Νόμπελ Οικονομικών, μεταξύ άλλων ηχηρών τίτλων, ανάμεσά τους κι εκείνος του Συμβούλου του Ακατανόμαστου με το μουστάκι, τα σαρδάμ και την ταμπλέτα, που είχε μπερδέψει το κάνω με το κανώ.

Σας υπόσχομαι –δεν λέω δεσμεύομαι γιατί είναι ρήμα, που ούτε πείθει ούτε αρέσει στις μέρες μας– υπόσχομαι, λοιπόν, ότι θα έχω νεότερα να σας πω για τον κ. Στίγκλιτζ πολύ σύντομα, ίσως και αύριο.

Εμείς εδώ, την ίδια ώρα, τις άκρως ανησυχητικές αυτές προειδοποιήσεις τις βιώνουμε εις μεν το πρακτικό επίπεδο ως εφιαλτικό βίωμα, εις δε το θεωρητικό επίπεδο ως δίλημμα ενόψει εκλογών.

Δεν είχαν διατυπωθεί εξ αρχής ως δίλημμα, αν θυμάστε. Στην προηγούμενη φάση είχαν τη μορφή απλών αναγωγών και ακόμη πιο πριν τη μορφή συνηθισμένων επιλογών. Να όμως που γύρισαν τα πράγματα κι έκαναν τις επιλογές αναγωγές –διότι με αναγωγή επιλέγει κανείς ανάμεσα σε κόμματα που λένε λίγο πολύ το ίδιο πράγμα. Μετά οι αναγωγές έφεραν το δίλημμα· και τα διλήμματα είναι περίεργα πράγματα.

Για να δείτε πόσο περίεργα πράγματα είναι οι επιλογές και τα διλήμματα, θα σας διηγηθώ μια ιστορία, όπου πρωταγωνιστεί ένας φίλος μου –λατρεύω τις ιστορίες με φίλους μου.

Αυτός ο φίλος μου, που λέτε, είχε εκ γενετής ασυναγώνιστη αδυναμία να διαλέξει ανάμεσα σε πράγματα. Η κατάστασή του επιδεινωνόταν οσάκις αυτά, ανάμεσα στα οποία εκαλείτο να διαλέξει, ήταν ενώπιόν του πολλά. Η συγκεκριμμένη αδυναμία του είχε σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή του, ακόμη και στη διατροφή του.

Όταν κάποτε βρέθηκε μακρυά από το οικογενειακό συσσίτιο και αναγκάστηκε να τρώει σε εστιατόριο, πήγαινε στο ίδιο κάθε μεσημέρι. Εκεί τον υποδεχόταν ο σερβιτόρος:  –Καλώς τον κύριο Γιώργο. –Γειά σου Αντώνη. –Τι καλό θα σας προσφέρουμε σήμερα; –Τι έχει; Εκείνος άρχιζε να του αραδιάζει τον κατάλογο: Μπριζόλα Κρασάτη, Χοιρινό με Σέλινο, Φακές, Αγγινάρες αλά Πολίτα κ.τ.λ. Ο φίλος μου, άκουγε τον κατάλογο και κυριολεκτικά σαστισμένος από τα πολλά πιάτα, αφού δεν ήταν σε θέση να διαλέξει, έκανε ανήμπορος σταθερά την παραγγελία: –Αυγά τηγανητά.

Το ίδιο την άλλη μέρα με άλλο σερβιτόρο: –Καλώς τον κύριο Γιώργο. –Γειά σου Βαγγέλη. –Τι καλό θα σας προσφέρουμε σήμερα; –Τι έχει; –Σουτζουκάκια με ρύζι, Μοσχάρι με κολοκυθάκια, Μουσακά, Κοτόπουλο ψητό με πατάτες, Γαλέο με σκορδαλιά ή χωρίς. Κι ο Γιώργος ανήμπορος και σαστισμένος: –Αυγά τηγανητά.

Επί δύο μήνες έτρωγε καθημερινά Αυγά Τηγανητά. Θα πρέπει η χοληστερίνη του να είχε χτυπήσει ουρανό.

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες έγινε πάλι το ίδιο. Ο σερβιτόρος τον καλωσόρισε, τον ρώτησε τι θα ήθελε για φαγητό και κατόπιν άρχισε να του αραδιάζει τα διάφορα: Μπριάμ, Αρνάκι Φρικασέ, Ψάρι αλά Σπετσιώτα, Κοτόπουλο Μιλανέζα…

Ωπ! Τον διακόπτει ο Γιώργος και ρωτάει γεμάτος προσδοκία και με μάτια γουρλωμένα: «Κοτόπουλο Μιλανέζα;» Ήταν το αγαπημένο του φαγητό.

«Κοτόπουλο Μιλανέζα θέλω!», λέει στο σερβιτόρο. Εκείνος τάχασε προς στιγμήν κεραυνοβολημένος, αλλά στη συνέχεια πραγματικά ενθουσιάστηκε. Για πρώτη φορά εδώ και δύο μήνες του εδίδετο επιτέλους η ανέλπιστη ευκαιρία να περιποιηθεί τον πελάτη του, που ήταν, εδώ που τα λέμε, και καλός άνθρωπος και κοινωνικός κι ευχάριστος, ειδικά με τους σερβιτόρους.

Λέει, λοιπόν που λέτε, στον Γιώργο ο σερβιτόρος: –Α! Πολύ ωραία επιλογή. Τι να σας φέρω, μπούτι ή στήθος;

Ο Γιώργος του απαντάει ακαριαία· αμέσως και χωρίς ίχνος δισταγμού: –Αυγά τηγανητά! Αυγά τηγανητά!

Ιδού, που λέτε, τα προβλήματα με τα διλήμματα. Κάνεις αναγωγές, αναγωγές, ανοίγεις θέματα από τη Λογική και μετά σου πετάει ο άλλος μιαν εις άτοπον και ξεμπερδεύει.

Το μενού με τον Στίγκλιτζ μάλλον αύριο. Στο μεταξύ «Αυγά Τηγανητά».