sotosblog

Αξιότιμε κύριε Σόιμπλε,

Έχω επίγνωση της ύψιστης τιμής που μου γίνεται χάρη στις κατακτήσεις αμφοτέρων των προγόνων μας και όχι μόνον, ώστε να τολμά σήμερα η ασημαντότητά μου να απευθύνεται προς το πρόσωπό σας. Σε άλλες εποχές κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο. Έχουμε όμως προοδεύσει. Σε πολλά εσείς περισσότερο από εμένα. Γι αυτό και σας γράφω άφοβα. Πιο άφοβα ίσως ακόμη και από ότι όταν μιλώ προς τους συμπολίτες μου, διότι με εσάς δεν κινδυνεύω να παρεξηγηθώ· λόγος παραπάνω, λοιπόν, που το αποτολμώ.

Μετά, ψήλωσε και ο νους μου· δέχομαι, βλέπετε, πιέσεις από όλες τις πλευρές και μόνη διέξοδο για να εκτονωθούν βρίσκουν οι ασκούμενες δυνάμεις ή προς τα κάτω ή προς τα επάνω –είναι φυσικός νόμος. Προς τα κάτω, πιστεύω, δεν θα μου το επιτρέπατε ούτε εσείς –είναι ηθικός νόμος.

Θα ήλπιζα να μπορούσα να σας απευθυνθώ ως ίσος προς ίσον, αλλά, ομολογουμένως, δεν έχουμε ήδη φθάσει ως εκεί. Θα το επιτύχουν οι κατοπινοί· δεν αισιοδοξώ άνευ λόγου και αιτίας· διδάσκομαι από την Ιστορία. Πέραν πάσης αυθάδειας, πέραν πάσης αναίδειας, μέχρι τότε εσείς θα είσθε ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος μιας μεγάλης και ισχυρής χώρας κι εγώ ένας αμελητέος κονδυλοφόρος μιας μικρής και αδύναμης. Μέχρι τότε εσείς θα υποδέχεστε τα λόγια μου ως επείδειξη δημοκρατικών προθέσεων, ενώ εγώ θα σας τα αποστέλλω ως παραπονούμενος. Θα μας συνδέει μεν η ανθρώπινη φύση, πρωτίστως δε ο αμοιβαίος σεβασμός στα θέσμια.

Θεσμικώς, είσθε επιφορτισμένος με το καθήκον να υπερασπίζεσθε την ευημερία του λαού σας. Το σέβομαι. Άλλωστε, οι επιδιώξεις μας συμπίπτουν. Κι εγώ επιθυμώ την ευημερία του Γερμανικού λαού. Δεν πρόκειται για παραδομένη δήλωση ενός απέλπιδα· πρόκειται για ειλικρινή εξομολόγηση. Θρέφω αγάπη και θαυμασμό προς το λαό σας. Διαθέτει τόσο μεγάλα χαρίσματα που πολλές φορές, μάλιστα, τον παρέσυρουν. Στέκομαι μόνον στα χαρίσματα.

Θα ευχόμην και οι ομόλογοί σας συμπατριώτες μου να επέσειαν ομοίως με εσάς το καθήκον τους. Τότε θα απέλαβον και του ιδικού σας σεβασμού. Βλέπετε ότι είμαι γνησίως μαζί σας ειλικρινής. Δεχθείτε, ωστόσο, ότι κι εμείς διαθέτουμε χαρίσματα, που κατά καιρούς μας έχουν παρασύρει. Σας παρακαλώ να το δεχθείτε και διότι είναι ικανά να μας παρασύρουν και πάλι.

Δεν σας απειλώ. Προς Θεού, επιμένω στην ασημαντότητά μου. Σας ζητώ να σταθείτε κι εσείς από την πλευρά σας μόνον στα χαρίσματα. Αντιλαμβάνομαι ότι θέτετε προϋποθέσεις. Σας καλώ να μην είσθε άτεγκτος. Είναι γνώρισμα του λαού σας, αλλα δεν θεωρείται χάρισμα. Από κανέναν. Για την ακρίβεια, εκλαμβάνεται ως μειονέκτημα. Και σας το καταλογίζουν οσάκις επιχειρούν να εξηγήσουν το γιατί και το πότε τα χαρίσματα του λαού σας γίνονται αιτία να παρασύρεσθε. Ακούστε με, διότι τους συγχρωτίζομαι και ακούω εκείνα που δεν φθάνουν στα αυτιά σας, εκείνα που δεν σας λένε. Έχετε κι εσείς αντιπάλους· σταχυολογούν τα αδύναμα σημεία σας για να τα εκμεταλλευθούν. Ανάμεσα σε αυτά και κάποια προτερήματά σας. Μην τους κάνετε τη ζωή εύκολη.

Τα χρήματά σας θα τα πάρετε. Όλα όσα δικαιούσθε, μέχρι δεκάρας. Μην το επαναλαμβάνετε με τον επιτακτικό και μονότονο αυτό τρόπο σας, διότι είναι σαν να ανησυχείτε και δεν χρειάζεται. Θα τα πάρετε. Σας το λέω εγώ.

Σας το πιστοποιώ ως άνθρωπος του οποίου ο πατέρας συνελήφθη από τους συμπατριώτες σας και οδηγήθηκε για τρία χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, κάπου λίγο πιο πέρα από το γραφείο σας, παρέμεινε εκεί για τρία χρόνια, έπαθε κρυοπαγήματα κι επέστρεψε με προχωρημένη αδενοπάθεια, όλος κι όλος τριάντα έξη κιλά, αυτός ένας λεβέντης, που επιστρέφοντας δεν τα κατάφερε μέχρι το δώμα, αλλά κατέρρευσε έξω από την πόρτα του σπιτιού του, όπου τον είδε ο δικός του ο πατέρας και δεν τον ανεγνώρισε, νομίζοντας ότι στο κεφαλόσκαλο εξέπνευσε ένα ακόμη ανθρώπινο ράκος από την πείνα. Έζησε και μου φτάνει. Έζησε για να με διδάξει να σέβομαι το νόμο, έστω κι αν αυτός οδηγεί σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Μολονότι αυτός ήταν νόμος που γεννήθηκε από μια ταπεινωτική συνθήκη. Τι να κάναμε; Να μην υπογράφαμε; Να πέφταμε μέχρις ενός;

Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά. Νομίζω ότι έχουμε προχωρήσει από τότε. Ό, τι σας είπα ισχύει στο ακέραιο. Τα χρήματά σας θα τα πάρετε.

Αξιότιμε κύριε Σόιμπλε,

Εμείς οι λαοί, οι χτυπημένοι από την ιστορία κι εμείς οι άνθρωποι οι χτυπημένοι από τη ζωή αναπτύσσουμε μιαν ανεξέλεγκτη και ακατανίκητη επιθυμία να δικαιωθούμε επιτέλους για την αδικία που μας έτυχε. Εγώ για τον πατέρα μου που σας ανέφερα, και που τον έχασα νωρίς, για τον αδελφό μου ομοίως, ο καθένας με τα βάσανα και τις αδικίες, εσείς που καθηλωθήκατε στο αμαξίδιο, μάλλον χωρίς να σας αξίζει· δεν είμαι εγώ που τα κρίνω αυτά. Εμείς, λοιπόν, οι πληγέντες απαιτούμε η ζωή να μας χρωστάει. Προσπαθήστε να το ελέγξετε. Δεν είναι τώρα η ώρα. Και πάντως όχι εις βάρος ο ένας του άλλου.

Εμείς εγκαταλείψαμε από καιρού την ιδέα ότι ευρωπαϊκή οικογένεια σημαίνει ο Γερμανός εργάτης να αμοίβεται ομοίως με τον Ισπανό –αφήστε τον Έλληνα κατά μέρος. Είναι όμως η ώρα να εγκαταλείψετε κι εσείς κάτι τουλάχιστον εφάμιλλο, αν θέλετε, όπως λέτε, να παραμείνουμε μονιασμένοι σαν οικογένεια.

Σας παρακαλώ δε να μας μιλάτε σαν να είσθε ο αδελφός που δεν έχασα, όπως εγώ σας μιλάω έτσι που δεν είσθε, αλλά που μου επιβάλλουν τα θέσμια. Διαφορετικά… Διαφορετικά, πάλι δεν θα σας μιλώ ως ίσος προς ίσον, πάλι θα προσδοκώ την πρόοδο μόνο από τους κατοπινούς, πάλι θα σας υπολογίζω, πάλι θα σας σέβομαι, αλλά πάντα, διαρκώς διδασκόμενος από την Ιστορία, να γνωρίζετε ότι όπως χθες, όπως σήμερα, έτσι και αύριο, δεν θα σας φοβάμαι.

Μετα τιμής και υπολήψεως.