sotosblog

«Κρυστάλινη Σφαίρα» του Έσερ, όπου ο δημιουργός βλέπει σε αυτή να καθρεπτίζεται ο ίδιος.

Κανένας δεν θα μείνει έξω από αυτό που συντελείται. Μικρή σημασία έχει το πώς αυτό περιγράφεται· σημασία έχει ότι κανένας δεν θα μείνει απέξω. Όπως λέει και ο ποιητής: «στρατιώται, κωπηλάται, ναύται, έμποροι, ποιηταί, ημίθεοι και ερασταί γυναικών ή κορασίδων –άλλοι μικροί, άλλοι πολύ μεγάλοι, όλοι όμως νοσταλγοί και πλαστουργοί του μέλλοντός των.» Όσοι το συλλαμβάνουν σπεύδουν και τοποθετούνται. Προαναγγέλουν τη στάση τους της επόμενης μέρας και δηλώνουν οπωσδήποτε «παρών».

Οι εγκλωβισμένοι στις πολιτικές υποχρεώσεις –διερευνητικές, προετοιμασία της νέας αναμέτρησης, σνούκερ με τους αντιπάλους, υπονόμευση των όποιων πόρων απέμειναν κ.τ.τ.– διεκπεραιώνουν την τακτική υποχώρηση: εκκρεμούν, βλέπετε, έργα συντήρησης στο στρατόπεδο, εφ’ όσον θέλουν να υπάρχουν ως πολιτικές δυνάμεις· οι επισκευές θα εκτελεσθούν υπό το βάρος της κατάθλιψης που συνεπάγεται κάθε παράδοση εδαφών και προγεφυρωμάτων, ενώ από άποψη προσώπων βρισκόμαστε ήδη ενώπιον του άκαρδου «έξιεντ» του Ελισσαβετιανού Θεάτρου. Σαράντα χρόνια φούρναρης το Κ.Κ.Ε., απορώ που όλα αυτά τα εννόησε μετά τη Ν.Δ. και τοποθετήθηκε με καθυστέρηση απέναντι στη «Σοσιαλδημοκρατία», αντικαθρεπτιζόμενο στο «Κεντροδεξιό Μέτωπο».

Οφείλω, πάντως, να αναγνωρίσω ότι ο πρόεδρος του Σ.Ε.Β. τα αντελήφθη όλα πριν απ’ όλους, έστω με μιας υπολογισμένης εμβέλειας δήλωση ότι δεν μπορεί να γίνει κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο πραγματισμός και η αντιληπτικότητά του, ομολογουμένως, αναπτερώνει τις ελπίδες μου σχετικά με το προσγειωμένο πνεύμα και τη διορατικότητα των… παραγωγικών δυνάμεων αυτού του τόπου –εκτός αν πρόκειται απλώς για προϊόν δημιουργικής αξιοποίησης του ελευθέρου χρόνου του, δεδομένου ότι εν τοις πράγμασι δεν εκπροσωπεί από καιρού τίποτε το απτά παραγωγικό. Εκτός, πάλι, αν απηχεί τη διορατικότητα των εν Ελλάδι πολυεθνικών εταιρειών, που συμμετέχουν στο Σ.Ε.Β. και κατά τεκμήριο διαθέτουν πιο οξυμένο το αισθητήριο των καιρών, καθώς και την ικανότητα της προγνώσεως –από δοκιμασμένο ένστικτο και πλούσια πληροφόρηση.

Μέσα σε όλα αυτά εντελώς ξεχωριστό ενδιαφέρον αποκτά η στάση του προέδρου της Γ.Σ.Ε.Ε. ο οποίος προέταξε θεσμικούς λόγους, για να αποφύγει τη συνάντηση με τον κ. Τσίπρα, λέγοντας ότι δεν εμπλέκεται στη συνταγματική διαδικασία των διερευνητικών εντολών.

Με σκοτώνει η προσήλωση των Ελλήνων αξιωματούχων στους θεσμούς, οσάκις βρίσκονται εν απορία… Μολονότι ενίσταμαι, διότι δεν αναδεικνύουν τα ποιητικά χαρίσματα του κωμωδού των κωμωδών, παρακαλώ, εντούτοις,  τους θιάσους να υπερβούν τις οικονομικές δυσκολίες και να ανεβάσουν και φέτος Αριστοφάνη στη σκηνή.

Ο κ. Παναγόπουλος έχει συναντηθεί τον τελευταίο χρόνο με την κα. Μέρκελ, οπότε και μας ενημέρωσε στη συνέχεια σχετικά με τους φόβους της Γερμανίδας Καγκελαρίου ως προς πιθανές διακοπές της στη χώρα μας· τον κύριο Μπαρόζο, οπότε και, ως αναμέναμε, δεν μας ενημέρωσε για τίποτε, τουλάχιστον, καινούργιο· τον κύριο Παπανδρέου στα γραφεία του Πα.Σο.Κ. στην Ιπποκράτους, αφού, όμως, αυτός είχε πάρει πλέον το «έξιεντ» από το Μαξίμου και μάλιστα παρά το ότι στη συνάντηση είχε αρνηθεί να παραστεί, ως πρόεδρος του Σ.Ε.Β., ο κ. Δασκαλόπουλος· συναντήθηκε επίσης με… τον Σέρδελη, τον Μέρδελη και τον Γιάννη τον Αβάντα, αλλά αρνείται να συναντηθεί με τον κύριο Τσίπρα.

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια… Από τότε που ο κ. Παναγόπουλος είχε εξαπολύσει επίθεση κατά του κ. Τσίπρα λέγοντας τότε, μεταξύ άλλων:  «… Δυστυχώς αυτά είναι τ’αποτελέσματα του διαγκωνισμού στο χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς και της αντιπολίτευσης με όρους και όρια δημοσκοπικά. Ως Πρόεδρος του ανώτατου συνδικαλιστικού φορέα των εργαζομένων ούτε είχα, ούτε έχω τη ψευδαίσθηση ότι η κοινωνική αλλαγή θα προκύψει ως άθροισμα συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Ούτε είχα, ούτε έχω την άποψη ότι τα συνδικάτα θα πρέπει να συμπεριφέρονται ως κόμματα και τα κόμματα ως συνδικάτα. Κάποια στιγμή θα τεθούν αυτά τα θέματα για συζήτηση στο προοδευτικό κίνημα και στην ευρύτερη Αριστερά και τότε θ’ακουστούν αλήθειες πέραν των επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Αν πάντως το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και δράσης που ο κ. Τσίπρας προτείνει είναι αυτό του ελέγχου των κομμάτων επί των κοινωνικών οργανώσεων, εμείς λέμε: «Ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε».»

Αισθάνομαι την υποχρέωση να αναγνωρίσω ότι η στάση του προέδρου της Γ.Σ.Ε.Ε. να ξεχωρίζει τα κόμματα από τα συνδικάτα τον τιμά, όσο κι αν δεν είναι πειστικός, εσχάτως όλο και λιγότερο.

Δεν χρειάζονται δα και αυτές οι δηλώσεις για να καταλάβουμε, όχι τη στάση των συνδικάτων, όπως αυτή προοιωνίζεται για την επόμενη μέρα σε επίπεδο ρητορικών προθέσεων. Έχει, άλλωστε, περάσει πολύς καιρός από τότε που η Γ.Σ.Ε.Ε. προεξήγγειλλε Γενική Απεργία, παρακαλώ, πριν από τις εκλογές, και την παραγματοποιούσε πριν καν ακούσει τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης…  Τα είδαμε και τα ξέρουμε τώρα πια αυτά. Και αυτά και τα υπόλοιπα…

Ωστόσο, από την ημέρα αυτής της παραπάνω δήλωσης έχουν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια, τα μαλλιά του κ. Παναγόπουλου έχουν ασπρίσει τελείως, τα δικά μου βρίσκονται ομοίως στην ίδια κατηφόρα και διερωτώμαι: Για πότε έχει υπόψη του να τεθούν αυτά τα ζητήματα, για τα οποία κόπτεται προς συζήτηση;

Ερωτώ, πρώτον, μήπως και προφθάσω και, δεύτερον, επειδή, όπως προανέφερα, κανένας δεν θα μείνει απέξω. Κανένας.