sotosblog

Υπάρχει χρόνος; Υπάρχει ακόμα χρόνος; Υπάρχει. Πάντα υπάρχει χρόνος. Όσο ζούμε. Μετά δεν υπάρχει χρόνος. Γιατί είναι άπειρος.

Αφού υπάρχει χρόνος, θα ανταποκριθώ στο κεντροδεξιό προσκλητήριο. Δεν θα το κάνω, επειδή είμαι κεντροδεξιός, διότι δεν είμαι. Θα το κάνω, διότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει υπάρξει φίλος. Εξηγούμαι:

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ένα χάρισμα, μοναδικό για πολιτικό. Το έχουν κι άλλοι πολιτικοί, αλλά όχι στο βαθμό που το έχει αυτός· η μακρά, πλέον, επαγγελματική μου πείρα μου επιτρέπει να το έχω διακριβώσει. Μπορεί να συναντήσει έναν αθέατο άνθρωπο, τον οποίο να έχει να τον δει χρόνια αμέτρητα, ένα φαινομενικά ασήμαντο ον της διπλανής πόρτας ή του παραπάνω κεφαλόβρυσου, κάποιον από τον οποίο να μην έχει να κερδίσει τίποτε απολύτως, ούτε καν την ψήφο του, να τον αγκαλιάζει και να του απευθύνεται με το σωστό μικρό του όνομα, ωσάν να ήσαν χθες και κάθε μέρα μαζί, ωσάν να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο και να τον ρωτάει εκπληκτικές λεπτομέρειες για τη μάνα του, επίσης με το σωστό μικρό της όνομα, για την εγχείρηση που έκανε, με το σωστό μικρό όνομα κι επώνυμο του γιατρού, για τα χάπια τα οποία πρέπει να παίρνει, με το σωστό μικρό όνομα του φαρμακοποιού, για το συμπλέκτη του αυτοκινήτου του που είχε χαλάσει, με το μικρό όνομα του τεχνίτη, για την ελιά που τελικά ξεράθηκε από το δάκο, για την κυρία Φρόσω που μένει απέναντι. Μετά από τη συνάντηση, ο ανύποπτος ανθρωπάκος είναι χώμα, αλοιφή. Κυκλοφορεί ανά την Επικράτεια και διαλαλεί «ο Σαμαράς είναι φίλος μου». Εννοεί «είμαι κι εγώ κάποιος».

Έτσι κι εγώ. Επειδή θέλω κι εγώ να νομίζω ότι είμαι κάποιος, θα ανταποκριθώ στο κεντροδεξιό προσκλητήριο. Προσοχή: Καθ’ υπέρβασιν. Διότι, όσοι νομίζουν ότι είναι κάποιοι, αλλά κάποιοι ανεξαρτήτως Σαμαρά, δεν θα ανταποκριθούν στο κεντροδεξιό προσκλητήριο. Τους καταλαβαίνω.

Ξέρω ότι τους έχει ανάγκη, αλλά οι ψήφοι που κουβαλάω, αν υπάρχουν, είναι αργά για να τους ζητήσω. Πώς να ζητήσεις ψήφο από ανθρώπους, που νιώθουν εξευτελισμένοι; Για την ανάπτυξη; Για το κεντροδεξιό προσκλητήριο; Ή για το φίλο;

Αυτό νιώθει ο Ελληνικός λαός. Εξευτελισμένος. Ε Ξ Ε Υ Τ Ε Λ Ι Σ Μ Ε Ν Ο Σ ! Ακούς Αντώνη;

Το γνωρίζω ότι με διαβάζεις. Το γνωρίζω και απορώ. Άσε τι σου λένε, άσε τους ρεαλισμούς, άσε τα ευρώ και μη μου λες ότι το ξέρεις. Δείξ’ το! Ο Ελληνικός λαός δεν είπε ναι μεν αλλά, ναι μεν με έχετε κάνει ρεζίλι, αλλά το ευρώ ξέρεις και η κεντροδεξιά και το οποίον διότι και κολοκύθια. Ο Ελληνικός λαός είπε «μ’ έχετε ξεφτιλίσει»! Αυτό είπε. «Έξω ρε απ’ την παράγκα»!

Εκπλήσσομαι κι εξίσταμαι, επειδή δεν υπάρχει Έλληνας πολιτικός που να έχει νιώσει στο πετσί του τον εξευτελισμό, όσο ο Αντώνης Σαμαράς. Κι έπρεπε να το συναισθάνεται. Ο Σαμαράς ακούει το Μητσοτακέικο να λέει ότι τον έκανε υπουργό, αυτό το τζόβενο που τους έριξε, και βγάζει φλύκταινες. Μα, πώς ν’ αρθρώσει την αλήθεια, που είναι το ακριβώς, μα το ακριβώς αντίστροφο; Πώς; Με τον Ψυχάρη; Τον Ψυχάρη το μπαμπά; Αυτός τα ξέρει αυτά· αυτός κι αν τα ξέρει… Αλλά δεν τα λέει. Ζητάει χάρες για το γιόκα του. Καταλαβαίνετε τι θα είναι ο κανακαρης για να ζητάει χάρες ένας κοτζάμ μπαμπάς Ψυχάρης. Κι όχι μόνο δεν τα λέει, αλλά αφού του έγινε η χάρη, τώρα γράφει κι άρθρα από πάνω, ο αχάριστος!

Έχω δει το Σαμαρά στα εκατό χρόνια μοναξιάς να οκλάζει στο Ελ. Βενιζέλος και τον πέρασα για τον Όλιβερ Τουίστ. Έχω δει το Σαμαρά να ξαναγίνεται υπουργός και την πεθερά να σφουγγαρίζει με τη μάπα το υπουργείο!.. Έχετε πεθερά; Ρωτάω, για να δω αν ξέρετε τι πάει να πει εξευτελισμός. Φτάνει. Δεν λέω άλλα.

Και μετά τι τους είπες Αντώνη; Τους είπες «έξω ρε από την παράγκα». Αυτό δεν τους είπες; Ε, αυτό λέει και ο Ελληνικός λαός. Κανόνισε, γιατί εγώ το έκανα το καθήκον μου στο κεντροδεξιό προσκλητήριο.

Τον Βαγγέλη επίσης τον γνωρίζω. Εξίσου καλά. Από τότε που ο απίθανος με το μουστάκι, την ταμπλέτα και το μπουλούκι του έλεγε το δικό του όχι στον μπαμπά του την ώρα που ο Βαγγέλης ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος. Τούχαν απομείνει τότε ο Μαρούδας και πέντε δημοσιογράφοι όλοι κι όλοι να τον στηρίζουν μη και πάει ο γερο Παπανδρέου φυλακή. Τι πιάνω και θυμάμαι… Και πήγαν οι Παπανδρεϊκοί και ψηφίσαν το παιδί με το δικό του όχι!!! Κι ο Βαγγέλης έμεινε με το φραπέ στο χέρι. Το φραπέ που του σβουρίξανε. Και πνίγηκε μέσα στο φραπέ.

Άντε τώρα να τους πει: «τι θέλατε να κάνω; Να ρίξω τον Παπανδρέου, με τ΄όνομα; Εσείς δεν τον ψηφίσατε; Έκανα το καλό παιδί. Ήμουνα κύριος. Πήρα την ευθύνη, σήκωσα το βάρος. Ξεφτιλίστηκα». Και ξεφτιλίζεται ακόμη. Από ξεφτίλα σε ξεφτίλα. Να δεις τι σούχω για μετά…

Αλλά, Βαγγέλη, ο λαός λέει «ρε τι μου λες εμένα ότι ξεφτιλίζεσαι; Σου λέω μ’ έχεις ξεφτιλίσει, καταλαβαίνεις ή δεν ακούς;» Ακούς Βαγγέλη;

Δε βλέπετε μωρέ ότι ο λαός πήγε στον Καμμένο, στον Μιχαλολιάκο και στον Κουβέλη; Ναι, ναι, κάντε ειδικές αναλύσεις… Προπάντων να τηρηθούν οι ισορροπίες. «Κράτα με Μαρία…» κι όπου μας παίρνει. Όπου κι όπως, όπως-όπως.

Τον Αλέξη Τσίπρα δεν τον ξέρω. Τι να λέμε, τώρα, ψέμματα; Αλλά δεν χρειάζεται. Ο Άλέξης έχει το τεκμήριον της αθωότητος. Και στη χώρα της επιλησμοσύνης, στο βασίλειο των Λωτοφάγων, η Αριστερά έχει αλώβητο το τεκμήριον της αθωότητος. Όχι επειδή δεν έχει κυβερνήσει, αλλά επειδή «δεν με έχει εξεφτελίσει.»

Νομίζετε ότι… το σύστημα, τα διαρθρωτικά, οι πεποιθήσεις, ο φόβος, ε; Τα λεφτά, ε;

Θα σας πω, λοιπόν, κάτι που έλεγε ένας μεγάλος, πολύ, μα πάρα-πάρα πολύ μεγάλος νους: «Όλοι εσείς που ασχολείστε με τα λεφτά», έλεγε, «νομίζετε ότι εγώ που ασχολούμαι με τη φιλοσοφία είμαι ανόητος. Κι έχετε δίκηο. Έχετε δίκηο να το νομίζετε. Εγώ όμως αυτό δεν το νομίζω για εσάς. Δεν το νομίζω, απλώς. Είμαι βέβαιος.»

Νομίζω συνεννοηθήκαμε. Ή μάλλον, είμαι βέβαιος.