Ενόψει της επικείμενης νέας εκλογικής αναμέτρησης θα ήθελα να αναδημοσιεύσω εδώ μια θαυμάσια περικοπή από ένα λησμονημένο, πλην θαυμάσιο έργο:

“

Η Μοίρα κυνηγά τους ισχυρούς και τους απότολμους. Μπορεί, χρόνια ολόκληρα, να υποτάζεται με δουλική υπακοή σ΄ένα άτομο: σ’ έναν Αλέξανδρο, σ’ έναν Καίσαρα, σ’ έναν Ναπολέοντα. Γιατί είναι και αυτή η ίδια μια στοιχειώδης κι ασύλληπτη δυναμικότητα και νιώθει την έλξη που ενασκεί ο άντρας ο ισχυρός σα στοιχείο.

Καμμιά φορά όμως, εξαιρετικά μέσα σ’ όλους τους καιρούς, μια παράξενη ιδιοτροπία την κάνει να παραδίνεται σ’ ένα μέτριο άνθρωπο, σ’ όποιον τύχει. Κι αυτές είναι οι καταπληκτικώτερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας. Γιατί οι τυχεροί αυτοί, περισσότερο τρομαγμένοι παρά γοητευμένοι από την εύνοια που τους οδηγεί προς τον κόσμο των ηρώων, την απωθούν τρέμοντας. Τόσο το χειρότερο γι αυτούς. Γιατί η εύνοια αυτή της Μοίρας δε βαστά παρά μόνο μια στιγμή. Μια στιγμή που δεν ξανάρχεται ποτέ.

Έτσι εκδικείται η μια αυτή κυρίαρχη στιγμή, που τόσο σπάνια παρουσιάζεται στη ζωή των θνητών, όσους δεν είναι άξιοι να επωφεληθούν απ’ αυτήν. Είναι οι «κλητοί», μα όχι οι «εκλεκτοί» της Μοίρας. Όλες οι αστικές αρετές, η φρόνηση, ο ζήλος, η υπακοή, η μετριοπάθεια, που είναι υπεραρκετές για τις απαιτήσεις της καθημερινής ζωής, γίνονται στάχτη με το κεραύνωμα της μεγάλης στιγμής της Μοίρας, που αποζητά μόνο τις μεγαλοφυίες και χαράζει στην Ιστορία άφθαρτες μορφές. Η Μοίρα περιφρονητικά αποκρούει τους άτολμους. Αρπάζει μόνο τον τολμηρό μέσ’ τα φλογερά της χέρια και τον φέρνει, σα νέο θεό της γης, ψηλά στον ουρανό των ηρώων.

”

Όπως είπα και στην τελευταία ανάρτηση πριν από τις εκλογές, καλή ψήφο. 😉