sotosblog

Δεν ήθελα να γράψω σήμερα για τις εκλογές, ήθελα να γράψω για τη Γλώσσα. Θέλω να ησυχάσω, μα δεν μ’ αφήνουν οι διαβόλοι. Τους ακούω ν’ απειλούν τον κόσμο. Ευθέως και πλαγίως. Κεντρική απειλή που εκστομίζουν το να μη βγούμε από την Ευρώπη.

Τίποτα τέτοιο δεν διακυβεύεται. Το να βγούμε από το ευρώ, αβέβαιο, αλλά ίσως. Το να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, απίθανο και δεν το νομίζω. Το να βγούμε από την Ευρώπη, μόνο με νέα έκρηξη του Ηφαιστείου της Σαντορίνης, και πάλι…

Ας υποθέσουμε ότι δεν υποτιμούν τη νοημοσύνη του εκλογικού σώματος· δεν είναι αλήθεια, αλλά ας το υποθέσουμε. Η συλλογιστική τους του αυτονόητου είναι η εξής: Όταν λέμε Ευρώπη, δεν εννοούμε τη γεωγραφική οντότητα, εννοούμε την πολιτική οντότητα, άρα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναγωγή, χμ… δεκτή. Όταν λέμε Ευρωπαϊκή Ένωση εννοούμε Ευρώ. Αναγωγή, χμ… μη δεκτή. Υπάρχουν χώρες και μάλιστα ισχυρές που είναι μέλη της Ε.Ε., αλλά όχι του Ευρώ: Ηνωμένο Βασίλειο, Ελβετία, Σουηδία, Δανία (του Βορρά…).

Έλα τώρα, έλα τώρα… που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Είναι η Ελλάδα Ηνωμένο Βασίλειο; Είναι η Ελλάδα Σουηδία ή μήπως θα γίνουμε εμείς Δανία (του Νότου…); Η Ελλάδα είναι χώρα μικρή, ανίσχυρη. 😦 Είδαμε και πάθαμε για να μπει η Ελλάδα στο Ευρώ. Στο Ευρώ η Ελλάδα είναι με τους ισχυρούς. 🙂 Τώρα κάνει κουμάντο η Γερμανία, αύριο που ξέρεις… Νάμαστε μέσα, νάχουμε λόγο, νάμαστε παρόντες. 😉 Μας κόστισε το μέσα, αλλά αναλογίσου τι θα μπορούσε να μας είχε στοιχίσει το έξω. Το Ευρώ μας φυλάει ακόμα κι από τους γείτονες. Ωπ! Άστο αυτό, θα θυμηθώ τι λέγατε πριν από το Δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. 😮 Καλά τ’ αφήνω. Είδες, όμως, σε τι πλεονεκτική θέση βρίσκεται με το Ευρώ η Κύπρος; 😛

😦 Είδα;

Καλά ντε, είδα. Είδα, σου λέω, είδα· είδα και… βαρέθηκα! Πολλές αναγωγές μαζί και σύνθετες. Έτσι κι αλλιώς όσοι με διαβάζουν έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, δεν περιμένουν από εμένα. Αυτό δα μας έλειπε!.. Μωρέ, καλά είπα εγώ να γράψω για τη γλώσσα…

Έγραψε, λοιπόν που λέτε, κάποιος στο Twitter να προσέχουμε την ορθογραφία μας και ότι το «τουητάρω» γράφεται με ιώτα: «τουιτάρω». Ένας άλλος ρώτησε γιατί. Η απάντηση ήταν ότι ο κανόνας επιβάλλει απλοποίηση. Ρώτησα γιατί τότε γράφουμε «Νέα Υόρκη» και όχι «Νέα Ιόρκη». Πήρα την απάντηση «γιατί έχει καθιερωθεί». Δεν ρώτησα ποιος είναι αυτός που καθιερώνει –άσχετος μου είχε πει παλιότερα ότι τη Νέα Υόρκη τη γράφουμε με ύψιλον από φόβο μη μας πετάξουνε κανένα κουφέτο από εκεί και είπα να μη δημιουργήσω θέμα. Ρώτησα, όμως, πώς γράφεται σύμφωνα με τον κανόνα ο Gustave (Flaubert), ο Auguste (Renoire). Δεν πήρα απάντηση.

Ξαναρωτώ από εδώ. Πώς γράφεται; Ογκίστ ή Ωγκύστ; Γκουστάβ, Γκυστάβ ή Γκιστάβ; Ο Τουήτυ (το καναρίνι της γιαγιάς του Συλβέστερ που είχε καθιερωθεί πολύ νωρίτερα από το συγγενές Twitter, καθώς επίσης και από τον εν λόγω κανόνα, πώς γράφεται; Κρατάει το ήτα και το ύψιλον ή απλοποιείται ετεροχρονισμένα, εις πείσμα της εδραίως καθιερωθείσης Νέας Υόρκης (που μας τα έφερε κιόλας, εδώ που τα λέμε, και το καναρίνι και το Twitter, άλλωστε…);

Όλα αυτά τα ευτράπελα είναι δουλειά φιλολόγων, λες κι έχουν συνάψει, ρε παιδί μου, κρυφή μεταξύ τους συμφωνία να βασανίζουν τα παιδιά, προβάλλοντας μάλιστα ως προμετωπίδα/ξεκάρφωμα την αγαθή πρόθεσή τους να τα συνδράμουν. Μου θυμίζουν μια πρώην υπουργό Παιδείας –δεν θέλω να την αναφέρω– που είχε εξαγγείλει την απλοποίηση των Πανελλήνιων τρεις μήνες πριν από αυτές, με την αμίμητη συνοδή διευκρίνιση ότι το μέτρο θα ισχύσει, πάντως, από το επόμενο σχολικό έτος, για να μη δυσκολέψει τα παιδιά!.. Δεν θα ξεχασω τα γουρλωμένα μάτια ενός τελειόφοιτου μαθητή, με τον οποίο συνέβη να είμαστε μαζί στο άκουσμα της εξαγγελίας.

Προσέξτε, τώρα, μερικά παραδείγματα, όλα αλλαγές, υποτίθεται, για λόγους ευκολίας: Καταργήθηκε, λέει, η Τρίτη κλίση. Η πόλη/της πόλης, όχι η πόλις/της πόλεως. Ψέμματα, διότι κάνει οι πόλεις/των πόλεων όχι, οι πόλες/των πολών. Δεν καταργήθηκε. Δημιουργήθηκε Τέταρτη κλίση. Καταργήθηκαν, λέει, οι μετοχές και οι δασείες. Ψέμματα. Ή λόγω δασείας θα είναι κάθιδρος (κάθιδρως αν προτιμάτε) ή θα είναι καταιδρωμένος, μετοχή, όπως αγανακτισμένος· όπως στο τοίχο ήταν γραμμένο με σπρέι εκείνο που μου έλεγε ότι διάβασε ο δικός μου δάσκαλος –αυτός μου τάχει ανοίξει τα μάτια: «λευτεριά στους συλληφθέντες». Δημοτική θαυμάσια, όχι αστεία! Αλλά…

Αλλά, στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, ή για να απλουστεύσω αυτή τη φορά εγώ (συγγνώμη για το εγώ –ουπς με τη συγγνώμη το είπα δύο φορές), στη χώρα, λοιπόν, όπου το μεγάλο αδελφό τον ανέλαβε ο μικρός αδερφός του μικρούτσικου, απλώς προστέθηκαν αμέτρητες, άπειρες εξαιρέσεις.

Φυσικό είναι. Αλλά να μη λένε ότι υπάρχει νέος κανόνας. Και κυρίως να μη λένε ότι αυτά τα κάνουν για τους μαθητές. Να μην το λένε, διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος σατανάς για τα θρανία από τις εξαιρέσεις. Καλά… για τους δύσμοιρους τους ξένους δεν το συζητάμε. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, ευτυχώς μιλάμε χωρίς την ανάγκη παρουσίας φιλολόγου. Και λέμε ο παππούς/του παππού, όχι επειδή το διδαχθήκαμε στο σχολείο –το λέω, διότι αυτό διδάσκονται στο σχολείο τα παιδιά: «ο παππούς/του παππού»!!… Μετά, σαν να μην έφθανε αυτό, σχολάνε και τα ρωτάνε πώς πήγε το μάθημα!!!.. Και άλλα πολλά, δυστυχώς πάρα πολλά σε όλα τα μαθήματα.

Ειδικότερα για τη γλώσσα, ωστόσο, να συμπληρώσω πως ο λόγος που αναφέρθηκα παραπάνω στο Μεγάλο Αδελφό, ήταν για να θυμίσω σε όσους έχουν διαβάσει το σχετικό έργο ότι η ανελευθερία και άρα η ανεξαρτησία, η προσωπική και άρα η εθνική (η αναγωγή δική μου, ας πούμε…) ξεκινάει από τη γλώσσα. Αν, λοιπόν, νομίζετε ότι κάπου εκεί χωράει το ευρώ, μαζί σας! Αν νομίζετε ότι χωράει η δραχμή, πάλι μαζί σας! Αν νομίζετε δε ότι δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε και μπορείτε να με βοηθήσετε να το εννοήσω κι εγώ μαζί σας, είμαι όλως αυτιά. Καλή ψήφο! 😀

Υ.Γ. Άντε… μη γράψω κι άλλα για… τη γλώσσα και τις… γλώσσες, χρονιάρα μέρα.