Λόγια της μπάλας

by Sotos

Κάθε φορά που βλέπω την Μπαρτσελόνα να παίζει, τα μάτια μου αγωνιούν να προλάβουν αυτόν τον γατόπαρδο, τον Μέσι («γατί» τον λέει ένας φίλος, οπαδός της Ρεάλ), αλλά ο νους μου εκείνη την ώρα τρέχει σ’ έναν άλλο μεγάλο ποδοσφαιριστή, που δεν ανήκει πια ούτε στην ενδεκάδα, ούτε στην ψηλή πολυθρόνα του πάγκου της: τον Γιόχαν Κρόιφ.

Το υπέρλαμπρο αυτό αστέρι της γενιάς μου δεν ακούγεται στις μέρες μας. Περάσαμε δεν ξέρω πόσα Παγκόσμια, πόσα Ευρωπαϊκά, πόσα Πρωταθλητριών και ούτε νύξη. Το προπερασμένο Μουντιάλ είχε εξελιχθεί σε τεχνητή αντιπαλότητα ανάμεσα σε Μπεκενμπάουερ και Μαραντόνα· το περασμένο σε αφρικανική πορνογραφία που μας στέρησε την απόλαυση ενός Φορλάν στον τελικό· κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά και άλλα, ακούγαμε κάθε τόσο ανάμεσα στις φάσεις τα χρυσά ονόματα των Πελέ, Εουσέμπιο, Πλατινί, άλλων με θέσεις και αξιώματα και άλλων χωρίς, κι εκείνων της επόμενης γενιάς και της μεθεπόμενης που τους διαδέχθηκε· δικαίως! Μα, ούτε κουβέντα για τον απίθανο άσσο, λες και τον κατάπιε η φυσσούνα και χάθηκε οριστικά…

Ίσως γιατί φουμάριζε τουλάχιστον ένα πακέτο την ημέρα και δεν βολεύει για πρότυπο. Ίσως γιατί το, κατά τη γνώμη μου, πιο εκπληκτικό τέρμα το πέτυχε με πάσα-πέναλτι και όχι, όπως λένε, σαν το «φάντασμα». Ίσως επειδή εκπροσωπεί το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο», αυτός, ένας πολέμιος του ολοκληρωτισμού –έτσι είχε εκληφθεί η άρνησή του να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο του ΄78 στην Αργεντινή κι έτσι είχε ο ίδιος εξηγήσει την επιλογή του να μεταγραφεί από τον Άγιαξ στην ομάδα της Βαρκελώνης και όχι της Μαδρίτης, δηλώνοντας πως δεν ανέχεται να φορέσει μια φανέλα ταυτισμένη με τον Φράνκο. Και της έριξε και πέντε «παστελάκια» στον πρώτο μεταξύ τους αγώνα, για να μην αφήσει περιθώρια για συζητήσεις… Αν τώρα το πουλέν του, ο Γκουαρντιόλα, τάκανε μούσκεμα αυτή την εβδομάδα, τιμή της και καμάρι της της Ρεάλ. Μόνο που δεν μπορώ να χωνέψω αυτόν τον Ρονάλντο, ρε παιδιά, που έβαλε τα κλάμματα στο Ντα Λουζ, ότι και καλά ήταν δικό του το ματς από το Θεό και αδικήθηκε!.. (Για την Τσέλσι, θα τα πούμε άλλη μέρα..)

Ίσως πάλι δεν ακούμε κουβέντα, γιατί ακριβώς ο Γιόχαν Κρόιφ έχει πει δυνατές κουβέντες. Όπως, π.χ., «άμα δεις έναν ποδοσφαιριστή να φεύγει γρήγορα για τη μπάλα, έχει ήδη αργήσει»! Ή «αν ήθελα να το καταλάβεις, θα το είχα εξηγήσει καλύτερα»! Και άλλα πολλά, από τα οποία συγκινητικότερο θεωρώ το εξής: «είναι προτιμότερο να αποτύχεις στο δικό σου όραμα, παρά σε κάποιου άλλου»…

Με την ευκαιρία, να προσθέσω, ως παραλειπόμενο, ότι ένας γνωστός μου μου έχει εκμυστηρευθεί πως αυτό το τελευταίο το είχε μεταφέρει σαν φιλική προειδοποίηση στον πρώην «Τσάρο της Οικονομίας», θέλοντας να τον συγκρατήσει, επειδή, προφανώς, τον εγνώριζε και φοβόταν ότι κατά πάσα πιθανότητα θα τα κάνει θάλασσα…

Αλλα ποιος ακούει ποδόσφαιρο… Κανείς. Όλοι βλέπουν, μόνο βλέπουν… Και που να προλάβεις να τον δεις τον Γιόχαν Κρόιφ!

Ηθικό Δίδαγμα: Να θυμόμαστε αυτούς που ξεχώρισαν και να τους ακούμε και να τους προσέχουμε τι λένε, γιατί έχουν να μας διδάξουν, ανεξάρτητα από την κονίστρα που τους ανέδειξε. (Για τον Πύρρο Δήμα, θα μου επιτρέψετε να κάνω υπομονή. Όσο για τον άλλο κύριο, δεν γνωρίζω· δεν είχα, ευτυχώς, στη ζωή μου δοσοληψίες με εισαγγελείς, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.)

Υ.Γ. Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει, νομίζω, κάτι σαν «αν ήξερα ότι αυτή η ιστορία είχε ηθικό δίδαγμα, δεν θα είχα κάτσει να την ακούσω…»