Αναμνήσεις από το μέλλον

by Sotos

Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια ανακοινώθηκε επισήμως ότι η χώρα διανύει τα χρόνια της χολέρας. Βάσκανος μοίρα επιφύλασσε να σημαδευτεί από την ανακοίνωση το αθώον του αίματος, κακότυχο Καστελόριζο, που ταυτίζεται πλέον στη συνείδησή μας και στις σελίδες της Ιστορίας με την αποτρόπαια αυτή τροπή των πραγμάτων για τη χώρα και το λαό μας.

Από τότε και τι δεν έχουμε ακούσει σαν ακάλεστη, εφιαλτική μουσική υπόκρουση στο δράμα μας -το δράμα μας που βρίσκεται πια σε πλήρη εξέλιξη: μέχρι ότι είναι ευλογία (ένα τόνο μεταθέτεις από τη λήγουσα στην παραλήγουσα κι αλλάζουν όλα, βρε παιδί μου…)!

Τώρα όλοι υπόσχονται θεραπεία και απεξάρτηση. Σταδιακή, αργή, άμεση, και άλλες διάφορες παραλλαγές, μια για κάθε κομματικό ακροατήριο.

Θα ξημερώσει κάποτε μια ημέρα που θα γίνει κι αυτό. Εκείνη την ημέρα… Εκείνη την ημέρα «ακούοντας στ’ αλήθεια τις κραυγές της χαράς που ανέβαιναν από την πολιτεία, ο Ριέ αναλογιζόταν πως αυτή η χαρά δεν θάταν ποτέ σίγουρη. Γιατί ήξερε κείνο που αγνοούσε το χαρούμενο πλήθος, και που μπορούσε να το διαβάσει μέσα στα βιβλία: πως ο βάκιλλος της πανούκλας δεν πεθαίνει ούτ’ εξαφανίζεται ποτέ, πως μπορεί να μείνει δεκάδες χρόνια αποκοιμισμένος μέσα στα έπιπλα και τα’ ασπρόρουχα, πως περιμένει υπομονετικά μέσα στις κάμαρες, στα υπόγεια, στα κιβώτια, στα μαντήλια και στα παληά χειρόγραφα και πως ίσως, θα ‘ρχόταν μια μέρα που, για τη συμφορά και τη γνώση των ανθρώπων, η πανούκλα θα ξυπνούσε τα ποντίκια της και θα τα έστελνε να πεθάνουν σε μια ευτυχισμένη πολιτεία.»

Μην ταράζεσθε. Εμάς δεν χτύπησε ο βάκιλλος της πανούκλας, αλλά το δονάκιον της χολέρας. Οπότε δεν διατρέχουμε κανένα τέτοιο κίνδυνο.

Σημ. Το απόσπασμα είναι από το βραβευμένο με το Νόμπελ Λογοτεχνίας έργο «Η Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ. Η μετάφραση είναι του Θάνου Κωστόπουλου. Υπερτερεί όσων άλλων είχα κατά καιρούς τη δυνατότητα να συγκρίνω μαζί της, αλλά άντε βρες τη…