ίμαι πολύ χαρούμενος, ευτυχής  που έστησα αυτό το μπλογκ. Αναπολώ τις αφελείς απόπειρες που έκανα χωρίς αυτό και απορώ. Έτρεχα μήπως και προλάβω κάτι στις πρώτες μέρες της χολέρας· μοίραζα -άκουσον, άκουσον- φωτοτυπίες (!..) σε γνωστούς και φίλους στα κέντρα των αποφάσεων· άρθρα του Συντάγματος και άρθρα δικά μου. Τι ιδέα που είχα για τον εαυτό μου, τι ιδέα που είχα γι αυτούς… Και τι ετώσια έργα…

(ετώσια· ωραία λέξη. Έπεσα πάνω της τυχαία ξεφυλλίζοντας το λεξικό: ετώσια βέλη=βέλη που δεν πιάνουν το στόχο τους. Ποσο λίγο ξέρουμε τη γλώσσα μας…

Ο Κοραής έλεγε: «Ό,τι δεν κρατεί τον οικείον εις αυτό και προσήκοντα τόπον είναι και λέγεται άτοπον και τα άτοπα της γλώσσης εύκολα γεννώσι τα άτοπα του συλλογίζεσθαι και ταύτα πάλιν γίνονται γονείς των ατόπων της διαγωγής. Όστις έμαθε να είναι άτοπος εις έν, δεν αργεί να μεταφέρη την ατοπίαν και εις άλλα. Όθεν είναι ως επί το πλείστον σύγχρονος η ταραχή των ηθών με την ταραχήν της γλώσσης, ως το έδειξεν η πείρα εις όλα τα έθνη.»)

Ποιος έδινε από αυτούς δεκάρα… Ποιος δίνει δεκάρα…

Και τώρα… Τώρα όμως βλέπω ότι με διαβάζετε! Μου είναι αδύνατον να σας δείξω το μέγεθος της ευτυχίας που μου χαρίζετε, γι αυτό θα σας κάνω ένα όμορφο δώρο, να γιορτάσουμε την 22^η ανάρτηση, σήμερα 22 Απριλίου: ένα ποίημα του Κ.Π. Καβάφη. Φέρει τον τίτλο «Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 πΧ.» . Μακάρι να μπορούσα να σας το είχα προσφέρει τότε που άρχισαν να πέφτουν σωρηδόν η μια κατραπακιά μετά την άλλη –κάθε επόμενη πριν καλά-καλά προλάβουμε να συνέλθουμε από την προηγούμενη.

Η μεγάλη τέχνη όμως είναι αιώνια και δεν χάνει την αξία της. Η πικρή γεύση που αφήνει καθώς κεντάει στα δεινά μας είναι πάντα επίκαιρη κι ας μοιάζει ότι… νωρίτερα θάταν καλύτερα. Κάτι σαν στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Δε βαριέσαι· τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

“

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία

δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

◊

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί

αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ

δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,

κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

◊

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·

η κατοχή σας είν’ επισφαλής:

η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι από την άλληνα την συναφή,

κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

◊

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

◊

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική.-

◊

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

 ”

Υ.Γ. Δεν υπάρχει ελπίς, δεν βάζω μυαλό! Ποιος μη ανισόρροπος θα κάτσει να με διαβάσει, όταν έξω έχει τέτοια χαρά Θεού; Κακώς απορώ…