sotosblog

Επίμαχο απόσπασμα από 11’:00’’ μέχρι να βαρεθείτε. Λίγο με κόφτει ο συμπαθής ηθοποιός ως πολιτευτής –άλλο τόσο και το κόμμα του. Δώστε, όμως, βάση στο αντικείμενο της διαφωνίας και στη συνέχεια, εφ’ όσον σας ενδιαφέρει το πώς εννοεί το Κ.Κ.Ε. το συνδικαλισμό, διαβάστε το παρακάτω κείμενο.

↓

ιλικρινά, θεωρώ ότι το να συμβουλέυσω εγώ το Κ.Κ.Ε. τι είναι σωστό και τι λάθος είναι μάλλον… εκ του περισσού. Μακάρι όμως να διεγράφετο μια, έστω αμυδρή, πιθανότητα να εισακουσθώ, γιατί πιστεύω ότι θα έβγαινε ωφελημένο.

Θα πει κανείς: Κοίτα την καμπούρα σου εσύ κι άσε μας εμάς! Ναι, αλλά μεγαλώνει και η δική του η… καμπούρα. Τι εννοώ; Δεν το ξέρουμε όλοι ότι υπολογίζει σε αυξημένα ποσοστά; Και μήπως η ίδια η Γ.Γ. του δεν παραδέχθηκε δημοσίως ότι τα κέρδη, που προβλέπονται από τις εκλογές δεν θα είναι «δεμένα» κουκιά; Ε, δεν θα ήθελε να «δέσει» κάποια από αυτά; Ανάμεσά τους, λοιπόν, μπορεί να είναι και το δικό μου. Άρα η καμπούρα μου είναι λίγο και καμπούρα του.

(Άσε που την προηγούμενη φορά που βρέθηκε με ψήφους «λυτές» τάκανε μαντάρα, μη μπορώντας να τις δέσει… Ούτε και τώρα είναι καιρός για συμβουλές;)

Συνεχίζω: αν υπήρχε – λέω– πιθανότητα να εισακουσθώ, θα έλεγα να βάλει λίγη… τάξη στον ταξικό αγώνα. Γιατί, καλά να μην αφήνεις τον άλλο να μιλάει –καλή ώρα στο βίντεο. Ας πούμε ότι εκεί εμπλέκεται ένας ιδιότυπος συνομιλητής… ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας… μια ξεχωριστή ψυχοσύνθεση… μια μεμονωμένη περίπτωση… κάτι, τέλος πάντων, που να μην δικαιολογεί ως τέτοιο τις γενικεύσεις.

Βλέπετε ότι δείχνω διάθεση να πάρω αποστάσεις από τα στερεότυπα. Το κάνω, διότι διαγιγνώσκω ότι σε αυτό ακριβώς το θεωρητικό περιθώριο υπάρχει πιθανότητα να πάρουν αύριο αξία τα κέρδη που προανέφερα. Για να μη βρεθεί ο… επόμενος στη δεινή θέση να του απομείνουν από αυτά μόνο περασμένα μεγαλεία, την ώρα που οι άλλοι θα τα ρίχνουν τα μαντάτα από τα χαμπέρια του στα καμώματα με τις γραβάτες και τις αβρότητες. Ποιος επόμενος; Καλέ, ο… επόμενος… Μέχρι στην Πγιονγκγιάνγκ βάλανε νέο άνθρωπο, εδώ θα μας χαρισθεί; Θα μου πείτε με παρέμβαση του Υψίστου και ν’ αφήσω τους σαρκασμούς κατά μέρος. Εντάξει, πάσο.

Άλλο όμως το να μην αφήνεις κάποιον να μιλήσει κι άλλο να μην τον αφήνεις να ψηφίσει. Είναι βαρύ. Θα πει κανείς: για έλα στη θέση μας· να εγγράφεις εσύ κέρδη σε όλη την Ελλάδα και νάχεις  χασούρα στο χωριό σου… Είναι και τούτο βαρύ, το κατανοώ. Είναι λύση όμως κι αυτή, να μην αφήνεις στο χωριό σου τον κόσμο να ψηφίσει; Τι, δηλαδή, μαρκίζα… βιτρίνα η κουστουμιά του ανάπηρου;

Ποιο είναι το χωριό; Το Μέταλλο ντε, και το Πέραμα. Εκεί όπου πρωτογονατίσαμε ως χώρα –μετά από αυτό ήρθαν τα υπόλοιπα. Εκεί όπου η ανεργία είναι κοντά ενενήντα και κάτι τοις εκατό. Όσο δηλαδή το υπόλοιπο από το ποσοστό του… κόμματος (ένα είναι το Κόμμα…) στην επικράτεια, αν μ’ εννοείτε… Εκεί όπου αυτοί οι δύσμοιροι οι υπόλοιποι δεν έχουν από χρόνια καμιά ελπίδα να σταυρώσουν μεροκάματο, αν δεν περάσουν από το… γραφείο για να κάνουν την… άλλη δήλωση μετανοίας –τι ειρωνία… Κι όσους δεν υποβάλλουν δήλωση τους κυνηγάτε όπως ο Ιαβέρης. Και στείλατε το «καλό» σωματείο να εμποδίσει το «κακό» σωματείο για να μη γίνουν εκλογές. Μην βγουν τα ενοχλητικά αποτελέσματα του χωριού ξανά στη φόρα, τώρα που έχουμε κάλπη και πάμε καλά στις μπάρες των δημοσκόπων· λες και θα χάψουμε και δεν θα λέμε «άλα, κοστουμιά ο ανάπηρος»… Και πώς θα «δέσει» αύριο τους «λυτούς» ο… ανάπηρος με τη κοστουμιά; Με τη γραβάτα;

Με ακούει ο… επόμενος ή κάνει την… Αλέκα, ενώ προσεύχεται στον Ύψιστο;

& κάτι τελευταίο:

Δεν με πειράζει το μερσεντιλίκι της κυρίας του βίντεο και άλλα τέτοια σχετικά. Ίσα-ίσα που μάλλον συμφωνώ μαζί της: μακάρι νάχαμε όλοι από ένα «Αστέρι της Στουτγκάρδης» στο καπό μας, όποτε αυτό καταστεί δυνατόν, πρώτα ο Θεός και αν υπάρχει ως τότε το εργοστάσιο. Αλλά, κυρίες μου και κύριοι σύντροφοι, έχετε προσβάλει τον ανθρωπισμό μου. Χτυπάτε αλύπητα ανθρώπους που έχουν να σταυρώσουν μεροκάματο από τότε που βγάλανε την κομματική αλυσίδα –ανθρώπους σήμερα του «κακού» σωματείου οι οποίοι, αν θυμάμαι καλά, είχαν οι ίδιοι φτιάξει κάποτε το «καλό» σωματείο, όταν ακόμα το μερσεντιλίκι ήταν επιχείρημα ταξικού αγώνα. Τώρα τους λέτε «λαμόγια της εργοδοσίας», αλλά δεν στέκει, γιατί δεκαεπτά και πλέον χρόνια είναι πολλά για να υποκρίνεται κανείς τον άνεργο –τι σόι εργοδοσία είναι, λοιπόν, αυτή της οποίας είναι λαμόγιο και τον αφήνει να κοιμάται στο δρόμο; Βλέπετε ότι δεν λυγίζει το μέταλλό του. Αλλά τι θα πείτε έτσι και σπάσει ο διάολος το πόδι του και περνώντας από κάπου κει για να κόψετε δρόμο τον πατήσετε; Δεν ερωτώ επειδή τότε θα δείξουν ενδιαφέρον τα κανάλια, ούτε επειδή τότε οι άλλοι αποσυνάγωγοι της ομηρίας –που λέτε ότι τους καλείτε να επαναστατήσουν– απλώς θα στασιάσουν -γερά μέταλλα κι αυτοί. Όχι! Ερωτώ διότι είναι ντροπή! Μεγάλη ντροπή και ξεφτίλα!

Υ.Γ. Ευχαριστώ το συμπολίτη μου Νότη Ανανιάδη, στο μπλογκ του οποίου βρήκα την ανακοίνωση του «κακού» σωματείου –του διόλου ευκαταφρόνητου σε μέλη και ψήφους. Εξ ου και η επιστράτευση ενισχύσεων.

Υ.Υ.Γ. Θεωρώ το τραγούδι του Μαρκόπουλου (στο σύνδεσμο το… γραφείο) μνημείο μουσικής ασυναρτησίας, αλλά, πώς να το κάνουμε, δίνει το κλίμα· και λατρεύω κάποιους που θα ενθουσιασθούν, όταν θα δουν ότι το συμπεριέλαβα.