Τραγούδια που μας συντρόφεψαν
by Sotos
Είχα, θυμάμαι, ακουμπήσει με τον ώμο στην κουπαστή του φέρι-μποτ, που έκανε τη γραμμή Αγ. Κωνσταντίνος-Β. Σποράδες, και μετρούσα τον ορίζοντα, ρουφώντας θαλασσινή αύρα με κύμα που αναρρίπιζε, όταν μια μουσική έφτασε ακάλεστη στα αυτιά μου και με λίγωσε. Ο ήχος ερχόταν μέσα από μια καμπίνα· ένας δίσκος που μόλις είχε κυκλοφορήσει έπαιζε στο μικρό πικάπ ενός αξιωματικού της Γέφυρας. Χτύπησα την πόρτα δειλά για μην ενοχλήσω και ρώτησα. Έλαμψε και μου έδειξε με καμάρι το νέο του απόκτημα, που τόχε για συντροφιά τις ώρες εκτός βάρδιας –για πιπέρι στο αλάτι… Δεν μου έρχεται πια το όνομά του γιατί πάει καιρός και η γνωριμία μας κράτησε όσο σκάρτο ένα ταξίδι μέχρι τη Σκιάθο, αλλά θυμάμαι ότι την είχαμε βγάλει ζάχαρη, παρέα με το Δημήτρη Μητροπάνο και την αξέχαστη-λησμονημένη Πετρή Σαλπέα. Ήταν ο Άγιος Φεβρουάριος του Δήμου Μούτση -στίχοι Μάνου Ελευθερίου.
Από τότε πρέπει να έχουν περάσει μέσα από τα αυτιά μου σε νότες ο Μισσισσιπής, ο Τάμεσης, ο Δούναβης, ο Ρήνος, ο Σηκουάνας, ο κόλπος της Νάπολης και του Σορέντο, ο Πηνειός, ο Αλιάκμονας, ο Γάγγης, και όλα τα νερά του Βοσπόρου, αλλά πάντα, όταν τύχει να μαζευτούμε παρέα για να το βρέξουμε και συμβαίνει να βρίσκεται γερμένη κάπου εκεί κοντά καμιά κιθάρα να ξεροσταλιάζει, εκείνο το βινύλιο θα τη βρει την τιμητική του στο ρεπερτόριο μας, γιατί τα λιμάνια που πιάνει κανείς ταξιδεύοντας στη μουσική είναι πολλά και μυστηριώδη –το καθένα με τη δική του ομορφιά και τις δικές του αναμνήσεις.
Η φωνή του Μητροπάνου στονάριζε –όποιος είναι μουσικός καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό και δεν χρειάζονται ειδικές εξηγήσεις, τώρα που φεύγει ο άνθρωπος· μα δεν μετράει αυτό. (Ειδικά σήμερα που βασιλεύει το «πας μη μουγκός τραγουδιστής»…) Είπε τραγούδια που μας συντρόφεψαν· αυτό μετράει.
Ένας φίλος που τα γνωρίζει αυτά καλά κι έχει φάει τη ζωή του με τη λαϊκή μας μουσική έστησε, μάλλον για τον ίδιο λόγο, το δικό του ιστότοπο που αξίζει το κλικ.
sotosblog 
Όταν μας συναντήσει ο κ.Δ.Μητροπάνος θα σε ευχαριστήσει πιό πολύ και από τα λόγια σου που τον έβαλες γειτονιά με τον κ. Α.Παπαδιαμάντη και υπό την ακολουθούσα αιγίδα του «Χριστός Ανέστη». Σπανίως στην καλλιτεχνική ζωή της χώρας μας,έτι σπανιώτερον τη λαϊκή,η διαδρομή ενός ανδρός, έχει σημασία και αυτό επιτέλους όταν μιλάμε για λαϊκά τραγούδια, θα υπέπεσε ήδη στην αντίληψή σου το εμετικό σχόλιο του κ. Γρ. Βαλλιανάτου που χαρακτηρίζει τον εκλιπόντα (!) «ομοφοβικό», η διαδρομή επανέρχομαι να μείνει ίδια,γνήσια,ανεξαργύρωτη και κρυφή. Τα Τρίκαλα που αγαπώ και από τα οποία θέλω να κατάγομαι, πέραν του αξάν του, αν μπορούσαν να σωματοποιηθούν, αυτήν τη μορφή θα είχαν. Άσε δε που για να είμαστε ασορτί και με το ταξίδι όπου πρωτάκουσες τον Άγιο Φεβρουάριο, είναι και παραθαλάσσια πόλη έχοντας καταμεσίς ακριβώς του διαπλέοντος την πόλη ποταμού Ληθαίου, το άγαλμα του βορειοηπειρωτικής καταγωγής…ψαριανού και τέλος κυψελιώτη,ναυάρχου Κωνσταντίνου Κανάρη.Σου αφιερώνω την «εθνική μοναξιά» του Μάριου Τόκα που ερμήνευσε μοναδικά και μοναχικά (!) ως αναμενόταν ο μακαρίτης.