Με ψυχική ανακούφιση διαπίστωσα την άμεση απήχηση, που είχε η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα. Δεν έχουν πια σημασία όσοι εντεταλμένοι επιχείρησαν να περισπάσουν την πραγματική αξία του γεγονότος –η ανδρεία δεν έχει ανάγκη από λεζάντα. Ούτε έχει νόημα ο αριθμός των ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν στον τόπο της τραγωδίας, την Πλατεία Συντάγματος –ποιος μπορεί άραγε να μετρήσει όσους ήθελαν να πάνε, αλλα δεν τα κατάφεραν…

Σε αυτούς και στους άλλους, σ’ εκείνους που ήθελαν να κάνουν κάτι που δεν έκαναν και σε όσους δεν μπόρεσαν να κάνουν αυτό που πρέπει, σε όλους μας αφιερώνω το ποίημα, που μου ενέπνευσε τον τίτλο της χθεσινής ανάρτησης:

“

Ο νεκρός της ζωής μας Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι

 Ο Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι που πέθανε –

«εν ζωή»– και αναστήθηκε μόλις νυχτώνει

κάθε βράδυ σφάζει τα κοπάδια του –γίδια βόδια

και πρόβατα πολλά– πνίγει όλα τα πουλιά του αδειάζει

τα ποτάμια του και πάνω στον κατάμαυρο σταυρό

που ‘χει στημένο καταμεσής στο δωμάτιό του

σταυρώνει την αγαπημένη του. Ύστερα κάθεται μπρος

στ’ ανοιχτό παράθυρο καπνίζοντας την πίπα του

φτωχός και δακρυσμένος και σκέφτεται να ‘χε

κι αυτός κοπάδια βόδια γίδια και πρόβατα πολλά

να ‘χε ποτάμια με γρήγορα ολοκάθαρα νερά

να θαύμαζε κι αυτός το φτερούγισμα των πουλιών

να χαίρονταν κι αυτός τη ζεστή ανάσα της γυναίκας. 

Μίλτος Σαχτούρης

”

(http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/miltos_saxtoyrhs_poems.htm)