sotosblog

Αν νομίζει ο Σύριζα ότι, επειδή τον ήθελα και τον στήριξα, θα του χαριστώ κιόλας, είναι πολύ γελασμένος. Ειδικά αν νομίζει ότι θα το ράβω, όταν ακούω μισθολογικού τύπου αυξήσεις στη Δ.Ε.Η. Πολύ γελασμένος.

Κατ’ αρχήν να διευκρινίσω ότι για να ζήσει (και να μεγαλουργήσει) ο άνθρωπος χρειάζεται όλο κι όλο ένα σομιέ κι ένα πιάτο χόρτα. Έτσι πιστεύω.

Πιστεύω ακόμα ότι θα ήταν τούτο, με το σομιέ και τα χόρτα, ένα θαυμάσιο οικονομικό σύστημα. Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι την ώρα που εγώ τρώω χόρτα δεν θα συλλάβω εσένα να τρως παστίτσιο.

Διότι, άμα εγώ τρώω χόρτα κι εσύ τρως παστίτσιο, τότε πάει περίπατο αυτό το θαυμάσιο σύστημα.

Και όταν πια πάει περίπατο, ψάχνουμε μετά μια κυβέρνηση που να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στα χόρτα και το παστίτσιο. Εννοείται, ψάχνουμε άλλη κυβέρνηση από εκείνη που δεν το γεφύρωσε. Και οπωσδήποτε άλλη από εκείνη που επιμένει να το δημιουργεί.

Δεν φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα άλλη κυβέρνηση που θα γεφυρώσει το χάσμα; Κανένα πρόβλημα. Θα βρεθεί.

Τώρα, η δικαιολογία μιας κυβέρνησης που επιμένει να δημιουργεί χάσμα με το παστίτσιο και τα χόρτα, δηλαδή η δικαιολογία ότι «εκεί με παίρνει να δημιουργήσω το χάσμα, εκεί κι εγώ το δημιουργώ, όχι όμως επειδή θέλω να δημιουργήσω χάσμα, αλλά επειδή έχω υπόψη μου με κάτι παστίτσια εδώ κι εκεί να φτάσουμε μια μέρα να τρώμε όλοι παστίτσιο», ε, αυτή η δικαιολογία είναι ο ορισμός της Δεξιάς. Επαναλαμβάνω, ο ορισμός της Δεξιάς! Ούτε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ούτε το Μνημόνιο, ούτε τίποτε από όλα αυτά. Ακριβώς αυτή η δικαιολογία είναι ο ορισμός της Δεξιάς. Ξεκάθαρα πράγματα. 

Άσε που μετά το παστίτσιο έχει χαβιάρι και μετά δεν έχει ουρανό το πράγμα… Κι οι δεξιοί αυτή τη δικαιολογία ξέρουν να τη χειρίζονται καλύτερα, νομίζω… Ε; Ή μήπως πάμε ν’ αποδείξουμε ότι στη διαχείριση αυτής της δικαιολογίας είμαστε καλύτεροι άμα λάχει, και δεν το έχω καταλάβει;

Στην πατρίδα μας, στο μεταξύ, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Υπάρχει κόσμος, πολύς κόσμος, πάρα πολύς κόσμος, που δεν έχει ούτε ένα πιάτο χόρτα. Και όσο υπάρχει κόσμος που δεν έχει ούτε ένα πιάτο χόρτα, μόνο ένας πονηρός (για να μην πω και κουτός ή και παλιάνθρωπος) μπορεί να μοιράζει μερίδες παστίτσιο σε ανθρώπους, που, όσο να πεις, ένα πιάτο χόρτα το έχουν.

Δεν έχει σημασία από ποιο ξεχωριστό ταψί είναι αυτές οι μερίδες παστίτσιο. Ούτε περιμέναμε να δούμε να περνάνε από μπροστά μας αυτές οι μερίδες, για να τις λιγουρευτούμε και να καταλάβουμε ότι το παστίτσιο είναι πιο νόστιμο από τα χόρτα. Το ξέρουμε ότι είναι πιο νόστιμο και χωρίς να περνάνε από μπροστά μας.

Εκείνο που έχει σημασία είναι αν αυτές οι μερίδες κλέβονται από το μεγάλο ταψί που λέγεται αίσθημα δικαίου. Και όταν κλέβεται κάτι από το μεγάλο αυτό ταψί, τότε πια ανακτούν δικαίωμα στην κριτική μέχρι και οι χθεσινοί του ξινισμένου παστίτσιου και των πεσμένων χόρτων στην άσφαλτο της λαϊκής, Πιπιλήδες και Μηταράκηδες. Ντροπή!

Και κάτι τελευταίο για πιο ψαγμένους: Ωραίο το ρεύμα… Και το ηλεκτρικό και το άλλο… Ωραίο και χρήσιμο. Αρκεί να μην βραχυκυκλώνει.

Θα κάνω ότι το καταπίνω αυτό το παστίτσιο. Όχι επειδή μου αρέσει, αλλά επειδή είναι περίοδος συλλογικών διαπραγματεύσεων. Και θα περιμένω. Για λίγο ακόμα όμως. Και πάντως εγώ τρώγοντας χόρτα.