sotosblog

Θα ήθελα να υποκλιθώ στην Χαρούλα Αλεξίου για την ανοικτή συναυλία αλληλεγγύης που έδωσε στο Σύνταγμα. Οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών τραγούδησαν μαζί της το τραγούδι «Τίποτε δεν πάει χαμένο», με μια πραγματική κοσμοπλημμύρα να πάλλεται από κάτω.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση ενοχλήθηκε από αυτήν τη συναυλία. Κατά το γνωστό τροπάριο, η Κυβερνητική Εκπρόσωπος, Σοφία Βούλτεψη, χαρακτήρισε «ύβρη το να ασχολούμαστε με τις απολυμένες καθαρίστριες, την ώρα που υπάρχουν ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα» (σ.σ. παραπάνω είναι οι άνεργοι, αλλά δεν βαριέσαι…), ενώ την Χαρούλα Αλεξίου επιτίμησε ομοίως και ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος, Άδωνης Γεωργιάδης, καταλογίζοντάς της ότι δεν τραγούδησε όμως για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα.

Οι δύο δηλώσεις συνιστούν μνημείο φαρισαϊσμού, αλλά τις προσπερνώ, και μόνο ρωτώ:

Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, μια κι έχετε άποψη για τις συναυλίες αλληλεγγύης, γιατί δεν οργανώνετε κι εσείς μία για εκείνους που λέτε ότι νοιάζεστε και θεωρείτε ριγμένους; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν! Αφήστε τα λόγια, και οργανώστε την με όποιον ή όποιους καλλιτέχνες θέλετε. Πού το πρόβλημα, αφού δεν σας κάνει η Χαρούλα; Από βαριά ονόματα άλλο τίποτε…